Abakada ng Pag-ibig: IRENE Chapter 6

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 6

INILAHAD ni Lola Fe ang kanyang balak habang nag-aalmusal ang buong pamilya kinabukasan.

        “Gusto kong i-celebrate nang engrande ang aking birthday. Gusto kong magdaos ng isang thanksgiving party para sa pag-abot ko sa edad na 71. At the same time, parang reunion na rin sa lahat ng mga dating kaibigan, hindi ba?”

        “Why not?” sagot agad ni Lolo Ado. “Matagal na ring hindi nakakapag-party dito sa bahay.”

        “Ay, masaya iyan, Ate,” tango ni Lola Lorena. “Siguradong matutuwa ang lahat ng mga dati mong co-teachers.”

        “Kailan ang birthday ninyo, Tita?” tanong ni Lorraine.

        “Next month na,” si Irene ang sumagot. “Sa a-kinse.”

        “That’s two weeks from now,” sabi ni Rodie. “Tamang-tama lang para makapagprepara tayo nang mabuti. Ilalaan ko na sa party ang isang hango ng prawns mula sa prawn farm natin. Pati na rin ang mga bangus.”

        “Maglalaan naman ako ng baka para sa roasted calf,” dagdag ni Ronnie.

        “Ako ang bahala sa decorations,” pagboboluntaryo ni Lorraine. “Gagawin nating mas maganda pa kaysa sa wedding receptions ang floral decor dito sa bahay.”

        “Naku, talagang magaling mag-decorate itong si Lorraine, Ate,” pagmamalaki ni Lola Lorena. “Bukod sa pagbebenta niya ng mga fresh flowers sa mga biyaherong nagdadala ng mga iyon sa Maynila, kinukuha rin siyang mag-decorate sa mga kasalan at iba pang malalaking handaan dito sa Paraiso at sa mga kalapit nating bayan.”

        “Aba’y di para pala akong magde-debut nito,” biro ni Lola Fe.

        Tawanan silang lahat.

        “Paano, magpapa-imprenta ba tayo ng invitations, Ate?” tanong ni Lolo Ado. “May kumpare akong nag-iimprenta.”

        “Hindi na,” iling ni Lola Fe. “May dala akong special paper at mga envelopes. Balak ko talagang magpadala ng personal notes of invitation, the old fashioned way. Iyong ako mismo ang susulat at pipirma.”

        “Tutulungan kitang maghanda ng invitations, Ate,” sabi ni Lola Lorena. “Pag-usapan na rin natin ang menu at iba pang arrangements. Tatlong araw naman ang kinuha kong leave sa eskuwela.”

        “Good,” nakangiting sagot ni Lola Fe. “Parang pagod na pagod pa nga ako sa biyahe namin kahapon kaya dito na nga lang muna tayo sa bahay mag-usap, Lorena.”

        “Isasama ko si Irene sa flower shop,” pahayag ni Lorraine. “Pagkatapos, ipapasyal ko siya sa bayan.”

        “Talaga?” tuwang-tuwang sabi ni Irene. “Sige.”

        “Bahala na muna kayong dalawang babae, ha?” sabad ni Rodie. “Kailangang-kailangan lang kami ni Ronnie ngayong araw sa farm. Hindi muna namin kayo masasamahan sa pamamasyal.”

        “Ako naman, may appointment kay Mayor sa munisipyo tungkol doon sa nilalakad kong pagpapaayos ng daan patungong Baryo Abel,” sabi ni Lolo Ado.

        “Huwag na kayong mag-alala sa amin,” sagot ni Lorraine. “Ako’ng bahala kay Irene.”

 

NILALAKAD lang daw ni Lorraine mula bahay hanggang flower shop. Mga apat na maiikling bloke lang naman daw iyon.

        “Masarap nga palang maglakad dito dahil malamig ang simoy ng hangin kahit mataas ang araw,” pansin ni Irene habang naglalakad na sila. “At saka walang polusyon. Wala kang masasagap na usok mula sa mga sasakyan. Hindi tulad sa Maynila.”

        “Iyon nga ang madalas kong marinig na reklamo sa TV,” sagot ni Lorraine. “Sobra na raw ang polusyon doon sa inyo.”

        “Hindi ka pa ba nakakaluwas sa Maynila?” gulat na tanong ni Irene.

        “Never,” iling ni Lorraine. “Dito lang ako sa Paraiso mula noong maliit pa ako. Dito na rin ako nag-aral ng B.S.E.Ed. na tulad ni Mommy. Kumpleto na rin naman ang Colegio del Paraiso. Marami nang ino-offer na courses. Iyon nga lang, after graduation, sa halip na magturo ay mas ginusto kong magtayo ng flower shop. Idea ko rin kasi na magtanim ng flowers doon sa isang bahagi ng farm. Mahilig talaga ako sa mga bulaklak.”

        “Hindi ka man lang naging curious na kahit pumasyal sa Maynila?” parang hindi pa rin makapaniwalang tanong ni Irene.

        “Nakikita ko naman ang Maynila sa TV at mga pelikulang Pilipino, e,” sagot ni Lorraine. “Tulad ng nakikita ko rin ang iba’t ibang bahagi ng US at ibang bansa sa mga foreign films na napapanood namin sa sinehan dito at sa mga tapes, laser discs at lately, sa VCD.”

        “May VCD na dito?” gulat na namang sabi ni Irene.

        Natawa si Lorraine.

        “Kumpleto na kami rito,” sagot nito. “Kaya nga hindi na kailangang lumuwas pa sa Metro Manila.”

        “Pero iba pa rin doon,” katwiran ni Irene. ‘Yung mga mall, halimbawa.”

        “Hindi namin hinahanap-hanap ‘yon dahil siguro hindi naman namin nakagisnan,” sagot ni Lorraine. “Iyon namang mga bilihin, dinadala na rin dito ng mga biyahero. Simple nga lang ang mga tindahan dito. Ang mahalaga, anuman ang kailangan namin, mayroon sila. Kung wala naman, maioorder nila sa Maynila.”

        Napatango si Irene.

        “Hayun na ang shop, o,” turo ni Lorraine pagliko nila sa isang kanto.

        Hindi namalayan ni Irene na napatigil siya sa paglalakad. Nakamaang.

        Ang nakita kasi niya sa dakong itinuro ni Lorraine ay ang bahay na pinagmulan niya sa kanyang panaginip kagabi. Iyong bahay ng mga magulang ni Lola Irenea.

        “Irene, bakit?” nag-aalalang tanong ni Lorraine.

        Nang marinig iyon ay biglang naglaho sa isang kisapmata ang pangitain ni Irene. At sa kinatatayuan ng bahay ay nakita niya ang isang sementadong gusali na may dalawang palapag.

        Iba’t ibang commercial establishments ang naroon. May tindahan ng tela. May tindahan ng sapatos. May tindahan ng damit. May video rental shop. May bookstore. Pero nasa pinakagitna ang Las Flores Del Cielo – ang flower shop ni Lorraine.

        “Bakit, Irene?” ulit ni Lorraine. “What’s wrong?”

        “W-wala,” iling niya. “N-nagulat lang ako. Ang laki pala ng building na kinaroroonan ng flower shop mo.”

        “Building natin ‘yan,” sagot ni Lorraine. “Galing pa ang lupang iyan sa mga magulang ni Lola Irenea. Kaya nga sa kanila ko ipinangalan ang flower shop. Sa mga Del Cielo.”

        “D-diyan ba nakatayo ang bahay ng mga magulang ni Lola Irenea noong araw?” tanong ni Irene.

        “Diyan nga,” sagot ni Lorraine. “Kaya lang, noong mamatay daw si Lola Irenea at mamatay na rin ang parents niya, naiwan na lang na nakatiwangwang ang bahay diyan. Bandang huli, nagkasira-sira na. Hindi ko na nga inabutan ‘yon, e. Kusang nag-disintegrate na raw noong panahon pa nina Daddy. Nitong nasa college na ako, umutang siya sa banko para maipatayo ang building na ‘yan. Bale self-liquidating naman ang amortization dahil pinarerentahan natin ang mga units. May share kayo ni Lola Fe diyan. Ipinapadala sa inyo buwan-buwan.”

        Tumango si Irene.

        “Nabanggit nga niya sa akin noon na may tinatanggap kami buwan-buwan mula sa lahat ng ari-arian at negosyo ng pamilya rito sa Paraiso,” sabi niya. “Hindi lang niya idinetalye.”

        “Marami tayong property at marami kaming mga ginagawang negosyo pero hindi naman kalakihan ang kinikita,” paliwanag ni Lorraine. “Gaano lang ba ang kinikita ng flower shop, prawn farm, bangus pond at hindi naman kalakihang fruit orchard? Bale nakaluluwag lang. Hindi tulad ng kinikita ng mga Amores – talagang big time. Napakalawak kasi ng ipinamanang lupain ni Don Genaro Carreon kay Carding Amores. Iyon pa nga yata ang isang ipinagsisintir ng mga lalaki sa pamilya natin. Lumabas na mas mayaman pa ang mga Amores kaysa sa mga Castillo. Hindi nila matanggap iyon.”

        “Parang divine justice, ano?” bulalas ni Irene.

        “Parang gano’n na nga,” sang-ayon ni Lorraine. “Pero hanggang ngayon ay minamaliit pa rin nina Daddy at nina Kuya ang mga Amores. Langaw lang daw na nakatuntong sa kalabaw kaya yumaman.”

        Napabuntonghininga si Irene.

        “Tayo na sa flower shop,” anyaya ni Lorraine. “Bakit ba dito tayo sa daan nagkukuwentuhan?”

        Muli silang naglakad.

        Kakaibang lalo ang naging pakiramdam ni Irene pagtuntong pa lamang niya sa sidewalk ng Castillo Building. Para siyang nahilo. Parang saglit na gumewang ang kanyang mundo. Napahawak nga siyang bigla kay Lorraine.

        “O?” gulat na sabi ng dalaga. “Bakit na naman?”

        “M-muntik lang akong matisod,” pagdadahilan ni Irene. “Okey na ako. Sorry, ha?”

        “Ingat ka,” sabi ni Lorraine. “Halika na nga sa loob at nang makaupo ka.”

        Dalawang babae ang inabutan nila sa loob ng flower shop. Mukhang mga dalaga pa rin.

        “Ate Lorraine,” salubong agad ng isa sa mga ito. “May tawag kanina si Mang Fabian. Rush order daw na five hundred long stemmed white roses, dagdag pa sa dati niyang kinukuha. Dadaanan niya ngayong bagong mananghalian para ibiyahe sa Maynila.”

        “Ano?” halatang natataranta na agad na sagot ni Lorraine. “Kaya ba natin iyan?”

        “Hindi pa nga sigurado, Ate,” sagot ng isa pang babae. “Nakahalo na kasi ang white roses sa mga bundles na nakatoka sa iba’t ibang buyers. Puwede nating i-pull out ang lahat ng puti para pagsama-samahin. Saka lang natin malalaman kung aabot nga ba sa five hundred.”

        “E di simulan na,” sabi ni Lorraine.

        “Hinihintay nga lang namin ang go signal mo, Ate,” sagot ng unang babae.

        Bumaling si Lorraine kay Irene.

        “Naku, sorry, Irene,” sabi nito. “Biglaan ito. Hindi ko akalain. Mukhang matatali ako rito.”

        “Baka makatulong ako,” alok niya.

        “Hindi, okey na kami,”sagot ni Lorraine. “Oo nga pala, ito ang aking mga assistants dito – sina Lyn at Beng.”

        Binalingan nito ang dalawang dalaga.

        “Si Irene, pinsan kong taga-Maynila. Nagbabakasyon dito,” paliwanag nito.

        Kinindatan ni Lorraine si Irene pagkasabi ng “pinsan”. Naunawaan naman niya. Matagal na paliwanagan pa kung sasabihin nitong bale pamangkin siya nito. Mas simpleng sabihin na lamang na magpinsan sila.

        “Hi, Ate,” sabi ni Lyn.

        “Welcome sa Paraiso, Ate,” sabi naman ni Beng.

        “Thank you,” sagot niya. “Tulungan ko na kaya kayo?”

        “Naku, hindi puwede, Ate,” iling ni Lyn. “Magkakasugat-sugat ang kamay mo kung hindi ka sanay sa pag-sort out ng mga roses.”

        “Ganoon ba?” sagot niya. “Kunsabagay, baka nga rin magkalamug-lamog sa mga kamay ko ang mga bulaklak ninyo dahil hindi nga ako sanay.”

        “Pasensiya ka na, Irene,” parang hiyang-hiyang sabi ni Lorraine. “Napurnada tuloy ang lakad natin. Mamayang pagkapananghalian na lang siguro.”

        “Okay lang,” nakangiting sagot niya. “No problem. Mas mahalagang asikasuhin mo iyang order na iyan. Business iyan, e. Ako naman, pupuwedeng maglakad-lakad muna dito sa paligid. Uuwi na lang ako for lunch. Kung gusto mo, sa bahay na tayo magkita.”

        “Sige,” tango ni Lorraine. “Safe naman dito, e. At sa liit nitong poblacion, hindi ka maliligaw. Makakauwi at makakauwi ka sa bahay.”

 

TANDANG-TANDA pa niya ang direksiyong tinahak nila ni Carding mula sa bahay sa kanyang panaginip. At kahit parang napaka-surreal ng kanyang ginagawa’y hindi napigil ni Irene ang sarili na sundan ang rutang iyon.

        Ibang-iba ang kanyang nakikita sa paligid dahil bukod sa umagang-umaga ngayon ay marami nang mga bagong bahay at gusali sa tabi ng daan. Gayunpama’y parang may nagdidikta sa dalaga kung saan siya patungo.

        Hindi nga nagtagal at sa pagitan ng mga gusali ay may nakita siyang malawak na puwang. Kataka-taka pero may parang nakalimutang lupaing nanatili pa ring taniman ng palay sa loob ng poblacion.

        Napamaang na naman si Irene. Dahil naroon, sa gitna ng palayan, ang mismong dampa na tinungo nila ni Carding sa kanyang panaginip.

        Ipinilig niya ang kanyang ulo. Kinusot ang kanyang mga mata. Pero hindi nga pangitaing tulad ng naganap sa kanya kanina ang kaharap niya ngayon.

        Totoong narito ang palayan. Totoong narito ang dampa. Ito nga ba ang nasa kanyang panaginip? Bakit buo pa ang dampa? Iyon ngang bahay ng mga Del Cielo ay noon pa raw kusang nagkasira-sira.

        Hindi pa nga niya maipaliwanag kung paanong nakita niya sa kanyang panaginip kagabi at sa pangitain kanina ang isang bahay na matagal nang nasira. Heto’t may bago na namang misteryong hindi niya maipaliwanag.

        At parang hindi pa sapat ang lahat ng iyon dahil may narinig siyang sasakyan na tumigil sa kanyang likuran. At paglingon ni Irene, ang nakita niyang umibis mula roon at lumalakad nang papalapit sa kanya ay walang iba kundi si Ding Amores.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)