Abakada ng Pag-ibig: Julianna Chapter 7

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 7

MASAYANG-MASAYA ang mag-anak na Llamanzares sa ibinalita ni Jules.

        Niyakap ni Lyon ang matalik na kaibigan.

        “Bayaw!” sabi nito. “Talagang magiging magkapatid na tayo.”

        “Masuwerte ako sa mga bago kong anak,” sabi naman ni Daddy King.

        Si Gwen, maya’t maya ay panay pa rin ang tili.

        “Aaay! Sinasabi ko na nga ba! Bagay na bagay talaga kayo!”

        Kinabukasan, tili rin ang naging reaksiyon ni Monique sa pagbabalita ni Jolen. Impit nga lang ang tili ng dalaga dahil nasa campus sila.

        “Aaay! Finally! Umamin ka na rin!”

        Ganoon din daw kasaya ang mga magulang ni Jules, pagkukuwento ng binata nang sunduin siya kinahapunan.

        “Kaya kailangang iuwi kita roon ngayon,” sabi ni Jules. “Gusto ka nilang pasalamatan – for accepting me.”

        “Bakit naman ganoon? Very deserving ka naman, a,” sagot niya.

        “Hindi siguro sila makapaniwala na napaibig kita,” sabi ng binata. “Magkaibang-magkaiba kasi tayo, e. Binalaan nga ako ni Mama na mananagot daw ako sa kanya kapag pinaiyak kita.”

        “Hindi mo naman gagawin ‘yon, hindi ba?” sabi ni Jolen.

        “Ako na ang masaktan, huwag lang ikaw,” sagot ni Jules.

        “Aba, ayoko rin naman ng ganoon,” mabilis na pakli ng dalaga. “Kailangan, pareho tayong masaya. Puwede naman ‘yon, a.”

        “That’s what we’ll work for,” tango ni Jules. “Ipinagpaalam na nga pala kita kay Daddy, ha? Nagpahanda kasi ako ng espesyal na hapunan sa Arte’t Kape just for the two of us.”

        “Akala ko ba, ang Mama’t Papa mo ang nangungumbida sa akin?” paglilinaw ni Jolen.

        “Sandaling kuwentuhan lang ‘yon,” sagot ng binata. “Alam na rin nila na may exclusive dinner date tayo.”

        “Ikaw talaga,” iling ni Julianna. “Sige na, tayo na.”

        Mahigpit na yakap nga ang isinalubong sa kanya ng mga magulang ni Jules na sina Jim at Fe Hermosa.

        “Halika, anak, mag-coffee muna tayo,” sabi ni Fe. “Light snacks lang ang ipinahanda ko dahil mahigpit ang bilin nitong nobyo mo na may tutuluyan kayong private dinner date sa kabila.”

        “O, tama na, ‘Ma,” awat agad ni Jules. “Baka maibulalas mo pa ang surprise ko kay Jolen.”

        “Surprise?” naiintrigang tanong niya.

        “Later,” pakindat na sagot ng katipan.

        Matagal ding nagkuwentuhan sina Julianna at Mama Fe. Ang Papa naman ni Jules ay umalis na pagkaraan ng mahigit kalahating oras. May aasikasuhin na delivery para sa kusina ng pension house.

        Alas-siyete na nang awatin ni Jules ang ina.

        “It’s dinner time, ‘Ma. I’ll have to steal her away from you.”

        “O, sige na nga kayo,” sagot ng matrona. “Alam kong first official dinner date ninyo ito kaya napakaespesyal. Enjoy yourselves.”

 

“SAAN mo ako dadalhin?” pagtataka ni Julianna nang lampasan pa nila ang ikatlong palapag ng Arte’t Kape. “Ni hindi ko napansin na may hagdan pa ritong paakyat. Kailan mo ipinalagay ito?”

        “Noon pa,” sagot ni Jules. “Tinakpan lang namin ng divider at mga halaman itong area ng hagdan kaya hindi naging kapansin-pansin. Nakatulong pa na lagi namang dim ang lighting ng mga naging activities dito sa third floor.”

        “Bakit kinailangan pang itago itong hagdan?” tanong ni Jolen. “Saan ba patungo ito?”

        “Hindi pa kasi tapos noon ang fourth level kaya hindi naisabay sa opening sa ibaba,” sagot niJules. “Katatapos nga lang nito late last week. At ipina-rush ko kanina ang finishing touches para masorpresa kita ngayong gabi. Tamang-tama ang timing, hindi ba?”

        “Naiintriga na ako, a,” sabi ni Jolen.

        “Ilang steps na lang,” sagot ng katipan. “O... ‘ayan... dyaraaan!”

        “Wow!” singhap ng dalaga.

        Ang bumungad sa kaya sa ibabaw ng hagdan ay isang roof garden na ang kalagitnaan ay may maluwang na pabilog na gazebo. At sa gitna ng gazebo ay may nakaayos na pandalawahang mesa na may kandila pang nakasindi.

        “Good evening, Ma’am. Good evening, Sir,” bati ng unipormadong waiter na kilalang-kilala na niya.

        Isa ito sa mga waiter sa ibaba.

        “Good evening, Al,” sagot ni Jolen. “Kasabwat ka pala sa sorpresang ito, ha?”

        “For tonight, the roof garden is all ours,” sabi ni Jules. “Of course, hindi lang ngayong gabi. Anytime we want to, we can have this place all to ourselves. Kailangan lang na ireserba natin in advance para hindi mai-book. Ibubukas din kasi natin ito for private gatherings.”

        “Magandang setting nga ito para sa mga private parties,” sang-ayon ni Jolen.

        “Halika, ikutin muna natin bago tayo maupo,” anyaya ni Jules.

        Magkahawak-kamay silang naglakad-lakad sa pagitan ng mga halaman at mabababang puno ng niyog na nakatanim sa malalaking paso.

        “Ang bango naman dito,” sabi ng dalaga.

        “Natural na bango iyon ng mga flowering plants na ipinalagay ko,” sabi ni Jules. “May dama de noche, may rosal, mayroon ding roses at sampaguita. Of course, kahit hindi mabango itong mga orchids, nagdadagdag sila sa visual feast.”

        “Oo naman,” tango ni Jolen. “This is a real feast for all the senses. Pati background music, bagay na bagay. Teka, saan galing iyong tunog ng mga ibon at parang umaagos na tubig.”

        “Kasama ‘yon ng music,” sagot ni Jules. “May nabibili na talaga ngayon na special music na may background na nature sounds. Very soothing, hindi ba?”

        “This place looks like paradise, smells like paradise, and even sounds like paradise,” nakangiting sabi ni Jolen. “At dahil kabisado ko na na ang luto ng chef mo, alam ko ring the food here tastes like paradise.”

        “Paraiso ko na nga ito,” sabi ni Jules habang pinipisil ang kanyang palad. “Now that you’re here and I know you’re mine.”

        Nang magtama ang kanilang paningin ay parang nababatubalani na naman sila sa isa’t isa.

        Kaya mabilis na iniiwas ni Julianna ang kanyang mga mata.

        “Baka lumamig ang dinner na ihahain ni Al,” sabi niya.

        Natatawang iginiya siya ni Jules patungo sa gazebo.

        “Sige na nga,” sagot nito. “Idadaan ko na lang sa pagkain.”

       

Hindi nagkamali si Jolen. Napakasarap ng hapunang inihain sa kanila. Mula appetizer hanggang sa dessert ay espesyal.

        “Nakakawili talagang kumain dito,” sabi niya.

        “Di kapag ikinasal na tayo, magpapa-deliver na lang tayo ng meals mula rito,” sagot ni Jules. “Kahit ikaw pa ang mag-specify in advance ng magiging menu natin.”

        “Natatakot ka ba sa kalalabasan ng pagluluto ko?” pabirong tanong ng dalaga.

        “Of course not,” mabilis na pakli ng katipan. “Kung ipagluluto mo ako, iyon ang pinakamasarap. Ang ibig ko lang namang sabihin kanina, ayokong pagurin ka pa sa kusina. Ayokong magluluto ka dahil iniisip mong obligasyon mo iyon. Kung magluto ka man, gusto ko, iyong for the fun of it. Iyong hindi ka mahihirapan.”

        “Kung sabagay, hindi nga ako masyadong marunong magluto,” amin ni Jolen. “Hindi ko rin nakahiligan iyan. Hindi naman kasi ako lumaki na may Mommy na nagluluto sa bahay, e.”

        “Then you won’t have to do it,” sabi ni Jules. “I promise.”

        Natapos si Al sa pagliligpit ng kanilang pinagkanan.

        “Ibababa ko na ito, Sir,” paalam ng waiter. “Anything else?”

        “Okay na, Al,” sagot ni Jules. “Bahala na kami rito. Thanks.”

        “Sige ho,” sabi ng waiter. “Sige, Ma’am.”

        At iniwan na sila nito.

        “Mabigat ang nakain ko,” sabi ni Jules. “Okay lang ba sa iyo kung maglakad-lakad uli tayo?”

        “Mabuti pa nga,” sang-ayon ni Jolen. “Nabusog din ako, e.”

        Nang naglalakad na sila nang magkahawak-kamay, may iminungkahi na naman ang binata.

        “Maganda ang setting. Maganda ang music. Puwede ba tayong magsayaw? Our very first dance.”

        “Hindi ako marunong,” sagot niya. “Would you believe, hindi pa ako nakikipagsayaw kaninuman? Hindi naman kasi ako mahilig pumunta sa mga parties, e.”

        “There’s nothing to learn,” sabi ni Jules. “Just relax and follow my lead.”

        “Sige,” sagot niya.

        Kinuha ni Jules ang dalawa niyang kamay at inilagay nang payakap sa leeg nito.

        “G-ganito ba talaga?” kinakabahang tanong ni Jolen.

        “Ganito talaga,” nakangiting sagot ng katipan habang kinakabig siya sa beywang. “Kahit itanong mo pa sa Kuya mo.”

        Dahil sa higpit ng kabig ni Jules ay nagdikit ang kanilang mga katawan.

        Conscious na conscious si Jolen kaya hindi siya makatingin sa binata. Lalo pa dahl halos magdikit na rin ang kanilang mga mukha.

        Yumuko na lang siya at tumutok sa balikat ng katipan.

        Mayamaya’y naramdaman niya ang pagdikit ng pisngi ni Jules sa pisngi niya.

        “Just relax and flow with me,” bulong nito.

        Parang kinikiliti ng mainit nitong hininga ang kanyang tainga.

        Dahan-dahan silang gumalaw nang naaayon sa malamyos na musika. Pero sa bawat paggalaw nila ay lalong nadama ni Jolen ang pagkakalapat ng kanilang mga katawan sa isa’t isa. Sa bawat paggalaw nila ay parang lalo namang humihigpit ang pagkakayakap ni Jules sa kanya.

        Dalawa ang maaari niyang pagpilian – ang kumalas o ang magpatianod.

        Pumikit si Julianna. Kaysarap ng pakiramdam ng mabihag sa mga bisig ni Jules. Kaysarap sumandal nang ganap sa balikat nito, sa dibdib, sa buo nitong katawan na parang singtibay ng moog.

        Napabuntonghininga ang dalaga. Dito na muna siya. Nanamnamin na muna niya ang sarap ng mga sandaling ito.

        Naging ganap ang pagkakayakap niya sa katipan. Singhigpit na rin ng pagkakayakap nito sa kanya.

        Mayamaya’y naramdaman niyang hinahagkan siya nito sa buhok. Sa sentido. Sa noo.

        Halik na masuyo. Malambing.

        Magagawa ba niyang tumanggi?

        Ang buong pagkatao ni Julianna ay tumutugon. Naghihintay pa nang may antisipasyon.

        Hinagkan siya ni Jules sa talukap ng kanyang mga mata. Sa tungki ng kanyang ilong. Sa magkabilang pisngi.

        Nang makarating ito sa kanyang mga labi ay handa nang sumalubong si Julianna.

        Hanggang sa pagdidikit lang naman ng kanilang mga labi ang alam niyang gawin.

        Pero agad siyang tinuruan ni Jules ng iba pa. Ng kung paano titikman nang paunti-unti ang mga labi ng isa’t isa. Parang tumitikim ng sorbetes na tinitipid at sadyang pinatatagal.

        Nakadama si Jolen ng kakaibang kislot mula sa ubod ng kanyang pagkatao. Isang kakaibang kuryenteng sa simula’y paunti-unti pero pabilis nang pabilis na rumaragasa sa kanyang katawan at kamalayan hanggang sa sabay na sumambulat sa kanyang puso, isip at katawan.

        Isang impit na panaghoy ang kumawala mula sa kanyang mga labing bihag pa rin ng katipan. Humigpit ang kanyang pagkakayakap sa leeg nito, maging ang pagkakasabunot ng kanyang mga kamay sa buhok nito. Saglit siyang napuno ng tensiyon, para pagkatapos ay manggipuspos at mangatal. Pakiramdam niya’y wala nang natirang lakas sa kanyang katawan.

        Kung hindi sa pagkakayakap sa kanya ni Jules ay baka tuluyan na siyang napahandusay.

        Kusang naghiwalay ang kanilang mga labi. Sumubsob ang mukha ni Jolen sa may leeg ng katipan.

        Parang wala siya sa sarili. Hindi niya alam kung ano ‘yong rumagasa sa kanya. Parang ipu-ipong sobrang makapangyarihan.

        “Just relax...” bulong ni Jules.

        Unti-unting bumalik ang linaw sa kamalayan ni Jolen. At bigla, para siyang napahiya sa naganap.

        Kumalas siya sa binata.

        Bahagya pa nga siyang gumewang. Naagapan lang siya nitong alalayan sa siko.

        “Dahan-dahan ka muna,” pag-aalala ni Jules.

        “I’m fine,” sabi niya habang disimuladong kumakalas uli sa pagkakahawak nito.

        “Jolen...” nakakahalata nang sabi ng binata.

Tumalikod siya. Lumakad palayo.

        Parang gusto niya itong takasan. Pagtaguan.

        Humabol si Jules.

        “Jolen... talk to me,” pakiusap nito. “What’s wrong? Akala ko... akala ko kasi...”

        Hindi maituloy ng binata ang sasabihin. Parang isinasaalang-alang ang kanyang damdamin.

        Oo nga naman, sabi ni Jolen sa kanyang sarili. Bumigay naman siya, hindi ba? Hindi naman siya pumalag. Wala namang kasalanan sa kanya ang binata.

        Hindi naman niya ito sinisisi, e. Hiyang-hiya lang talaga siya sa naganap.

        “Jolen...” sabi uli ni Jules.

        “H-hindi naman ako galit, e,” sagot niyang hindi tumitingin dito.

        Pinigil na siya ng katipan sa siko.

        Pareho silang natigil sa paglalakad.

        “Kung hindi ka galit, then what?” tanong ni Jules. “Let’s talk about it.”

        “N-nahihiya ako, e,” amin na niya sa hindi halos marinig na tinig.

        Napabuntonghininga ang binata.

        “Sweetheart, there’s nothing to be ashamed of,” sabi nito pagkaraka. “This is just between the two of us. And we’re in love, remember? When two people are in love, they hug and they kiss. And sometimes, there are fireworks. Kung minsan, more than just fireworks.”

        “B-but it was just... it was just a kiss,” sabi pa niya. “Bakit ganoon?”

        “O... o... don’t panic,” awat ni Jules. “Of course, it was just a kiss. Nothing more. And, usually, something like that doesn’t happen with just a kiss. Maybe you’re just very sensitive. Maaaring matindi rin talaga ang chemistry natin. Remember what happened last night? And can you imagine what can happen when we do more than just kiss?”

        Nanunukso ang ngiti ni Jules.

        Pero lalo pang nataranta si Jolen.

        “Uuwi na ako, Jules,” sabi niya habang humahakbang na nang paatras.

        “Teka,” mabilis na awat ng katipan. “Sweetheart, natatakot ka ba sa akin?”

        Umiling siya.

        Hindi kumbinsido ang binata.

        “Jolen, I’ll never take advantage of you,” parang nagtatampo nang sabi nito. “All you have to do is say no.”

        “Alam ko,” sagot niya. “I trust you. But what if... what if I forget to say no? I... I don’t think I can trust myself anymore.”

        “So what?” sabi ng binata. “There’s nothing to feel guilty about. We’re in love.”

        Umiling si Julianna.

        “Hindi ganyan ang nakalakhan kong katwiran,” sagot niya. “Hindi ko maiwasang ma-guilty. I feel all mixed up and confused.”

        “Okay, I understand,” tango ni Jules. “Ayoko rin namang ma-pressure ka. Let’s sort this out together. Just don’t shut me out. We’ll do whatever’s comfortable for you.”

        “Let’s... let’s just play it safe muna, Jules,” pakiusap ni Jolen. “Please.”

        “Of course,” sang-ayon ng binata.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)