Abakada ng Pag-ibig: Lorraine Chapter 7

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 7

 

WALANG pinagkuwentuhan si Lorraine sa naging pagkikita nila ni Adan. Unang-una’y alam niyang magwawala ang kanyang Papa at dalawang Kuya kahit malaman lang na magkasama sila sa cottage na silang dalawa lang.

        Kahit kay Odette ay nahihiya siyang magtapat. Iba pala iyong pinagkukuwentuhan nila iyong mga nababasa nila sa nobela. Iba na kapag totoong nagaganap sa kanya. Hindi na niya kayang ibahagi kaninuman. Sa kanila lang ni Adan iyon.

        Kung may makakaunawa man sa kanya, walang iba kundi si Irene. Pero ayaw rin niyang magsabi kay Irene. Hindi naman kasi siya sigurado kung ano ang intensiyon sa kanya ni Adan.

        Malaki pa ring katanungan iyon para kay Lorraine. Na alam niyang dapat sana niyang linawin.

        Sa kabilang banda, ayaw rin niyang itanong. Parang ayaw niyang malaman ang kasagutan.

        Kung may tunay na pagtingin sa kanya si Adan, kung marangal ang intensiyon nito at sadyang mabilis lang ang binata, malalaman din naman niya sa malao’t madali.

        Pero kung... kung nagkataong ang lalaking ito ay sadyang mapangahas lang, na walang ibang kahulugan para dito ang naganap sa kanila kundi isang laro – ayaw na niyang malaman ang totoo.

        Kusang ipinikit ni Lorraine ang kanyang mga mata. Nakapagpasya na kasi siya.

        Ngayon lang siya nakadama ng ganito. At may palagay siyang hindi na niya madarama ang ganito sa buong buhay niya. Wala na siyang makikilalang lalaki na katulad ni Adan. Na maghahatid ng excitement na tulad ng dala ni Adan. Kaya’t magsasamantala na siya sa pagkakataon.

        Sa palagay ni Lorraine ay nasa edad na siya. Twenty-two. Hawak na niya ang sarili niyang kapalaran. Ang sarili niyang kinabukasan. Ang sarili niyang puso, isip at katawan. Siya lang ang dapat na magdesisyon sa bawat magaganap sa kanya.

        At ang pasya niya ngayon ay ang pagbigyan ang kanyang damdamin.

        Gusto niyang maranasan ang lahat ng maaari niyang maranasan sa piling ni Adan Amor. Sapat na iyong malaman niyang gusto siya nito – kahit sa pisikal na aspeto lamang. Hindi na bale kahit wala silang pag-usapang pangmatagalang relasyon. Pagkakasyahin na niya ang isang buwang pananatili nito sa Paraiso.      

        Kailangan lang nilang magpakaingat-ingat. Hindi ito dapat malaman ninuman. Manganganib ang buhay ni Adan sa kanyang pamilya.

        Pagkatapos ng lahat, kapag kinailangan nang umalis ni Adan, kakayanin niya.

        Hindi niya alam kung sa hinaharap ay pipiliin niya pa ring magpakasal sa kung sino na lang sa kanyang manliligaw. O kung mananatili na lamang siyang dalaga. Saka na niya pag-iisipan iyon.

        Ang mahalaga’y hindi mananatiling hungkag sa karanasan ang kanyang buhay. Kukulayan niya ito. Lahat ng kulay na kayang ipinta sa mga susunod na mga araw.

 

ALAS-ONSE ng tanghali. Nagulat si Lorraine nang dumating sa flower shop si Adan.

        “Hi, beautiful,” bungad agad nito sa kanya pagpasok pa lang sa pinto.

        Namilog ang mga mata nina Lyn at Beng. Namula naman si Lorraine.

        “Dan,” sabi niya.

        Pagkatapos, bumaling siya sa mga kasama.

        “Girls, si Mr. Adan Amor, house guest nina Irene at Ding,” pagpapakilala niya sa binata. “Siya ang kilala at multi-awarded na movie scripwriter na si Adan Roma.”

        “Ay, siya pala,” sambit ni Beng.

        “Dan, ang mga assistants ko – si Lyn at si Beng,” pagpapatuloy ni Lorraine.

        “Hi,” nakangiting sabi ni Adan sa dalawa.

        “Good morning, sir,” sabi nina Lyn at Beng.

        “Nadaan ka?” tanong ni Lorraine sa binata.

        Kunwa’y relaxed na relaxed siya kahit na ang totoo’y bumabayo na sa nerbiyos ang kanyang dibdib.

        “Kukumbidahin sana kita for lunch,” sabi ni Adan. “Inirekomenda nina Ding ang Abuela’s Kitchen. Nagpa-reserve na ako for two in the hope na sasamahan mo ako.”

        “Ngayon na?” sabi ni Lorraine.

        “Kung hindi makakaabala sa iyo,” sagot ng binata.

        “S-sige,” tango niya.

        Paglabas nila ng flower shop, itinuro ni Adan ang dala nitong Pajero.

        “Ipinahiram ni Ding,” paliwanag nito.

        Inalalayan pa ni Adan si Lorraine sa pagsakay. Naisip tuloy ng dalaga, para itong perfect gentleman.

        Nang makaupo na ang binata sa driver’s seat, bumaling ito sa kanya nang nakangiti.

        “Kung hindi lang maeeskandalo ang buong poblacion, I’d like to kiss you again right here,” sabi nito.

        Namula si Lorraine.

        “Don’t worry,” pagpapatuloy ni Adan. “Alam kong this place is too public. Actually, sinadya kong kumbidahin ka sa pinakapopular na kainan sa Paraiso. Iyong mapapaligiran tayo ng mga tao. I want to make sure that I’m going to behave. Gusto kong magkuwentuhan tayo.”

        “Tama ka,” sagot ni Lorraine. “You better behave in public. Ngayon pa lang, babalaan na kita. Masyadong protective ang Papa ko at ang mga Kuya ko. At konserbatibo ang bayang ito.”

        “Tatandaan ko ‘yan,” tango ni Adan.

        Marami silang kakilang nakita sa Abuela’s Kitchen. Mga taga-Paraiso na naipakilala na kay Adan sa party nina Irene. Binati sila ng mga ito habang patungo sila sa kanilang table for two. At alam na alam nilang pinapanood sila ng karamihan sa kabuuan ng kanilang pananghalian.

        “Siguro naman, very proper itong lunch natin, ano?” sabi ni Adan. “A bachelor asking a lady out to lunch is quite harmless.”

        “Oo naman,” sang-ayon ni Lorraine. “Tamang-tama pati ang pinili mong lugar. Dito kumakain ang mga kaibigan ng parents ko. It’s a very respectable place. Iyon nga lang, siguradong magiging usap-usapan na itong pagkakasama natin. Hindi ka na makakaporma sa ibang young ladies sa bayang ito.”

        May kasamang hamon ang mga salitang iyon ni Lorraine.

        Natawa si Adan.

        “Wala naman akong interes na pumorma sa iba pang babae,” sagot nito. “You should know that by now.”

        “Why should I know that?” sabi ni Lorraine. “I wouldn’t want to presume.”

        “Kung ganoon, idinedeklara ko na ngayon,” pahayag ni Adan. “You’re the only one I’m interested in. Is that clear enough?”

        Nangiti si Lorraine.

        “Okay,” sagot niya.

        Kahit hindi pa rin ‘yon ang kabuuang kasagutan sa nakabitin niyang katanungan. Sabihin pang siya lang ang babaing nagugustuhan ni Adan sa buong Paraiso, hindi pa rin garantiya iyon na seryoso ito o handa sa permanenteng pakikipagrelasyon.

        Ganoon pa ma’y nakasiya kay Lorraine ang pahayag ni Adan. Kailangang siya lang ang pagkainteresan ng binata sa Paraiso. Hindi na niya kakayanin kung may makasabay pa siya sa sariling bayan. Kanya na ang kasalukuyan. Hindi na niya iisipin ang nakaraan o hinaharap ni Adan.

        Habang nanananghalian sila ay nagkuwento nang nagkuwento si Adan. Tungkol sa trabaho nito. Tungkol sa pribado nitong buhay.

        Nalaman ni Lorraine na nag-iisa itong anak at hiwalay na ang mga magulang nito. Ang ama ay may ibang pamilya na sa Amerika. May pangalawa na ring pamilya ang ina nito sa Maynila.

        “Kaya nga naging self-supporting ako noong college,” sabi ni Adan. “Mataas ang pride ko. Inayawan ko ang suporta ni Daddy mula sa States. Masama pa rin kasi ang loob ko sa pag-iwan niya sa amin. Nahiya naman akong maging pabigat pa sa stepfather ko. Sinuportahan at pinag-aral na nga niya ako hanggang high school. Tatlo pa ang naging anak nila ni Mommy. Sabay-sabay ring nag-aaral ang mga iyon. Mabuti naman at nadiskubre ko ang pagsusulat ng nobela. Later on, napasok ko na rin ang movies. Kahit paano, bukod sa pagiging self-supporting ay nakatulong din ako sa mga kapatid ko. Professionals na rin silang lahat ngayon.”

        “Puwede rin palang gawing nobela o pelikula ang buhay mo,” sabi ni Lorraine.

        “Ordinaryo lang ako,” iling ni Adan. “Simple lang ang lifestyle ko. Hanggang ngayon, naka-apartment lang ako sa Quezon City. Iyong minamaneho kong kotse, second hand. Madalas pa rin akong mag-commute para makihalubilo sa maraming tao. Para madama ang pulso ng ordinaryong mamamayang katulad ko. Kung anuman ang kinikita ko, iniipon ko sa banko. Naka-invest sa mga siguradong paraan. Iyong kahit hindi gaanong malaki ang tubo basta walang risk. Alam ko na rin kasi kung paano ang maging walang-wala. Mahirap din iyon.”

        “May kapansin-pansin sa lifestyle mo,” sabi ni Lorraine. “Simple ka nga pero wala ka ring roots. Umuupa ka ng bahay. Puwede kang umalis doon anytime. Liquid ang assets mo. Perang nasa banko. Hindi naka-invest sa real estate o sa business. Puwede mo ring kunin anytime. Parang lagi kang handa sa anumang pagbabago. Talagang buhay-binata.”

        “Ganoon nga,” amin ni Adan. “Sa tuwing aalis ako ng bahay, may dala akong backpack. May damit na pandalawang araw. Mapadpad man ako sa kung saan, mabubuhay na ako sa ganoon. Marunong naman akong maglaba.”  

        Parang kinurot ang puso ni Loraine. Lumalaki ang posibilidad na wala nga rin siya talagang maaasahang pangmatagalan mula kay Adan.

        Pero  handa na siya roon, hindi ba?
        “Ikaw naman ang magkuwento,” hiling ng binata. “Iyong hindi pa naikukuwento sa akin ni Irene.”

        “Mayroon ka pa nga bang hindi alam?” biro ni Lorraine.

        Pero pinagbigyan din niya ito. Siya mismo’y nakadarama din kasi ng pangangailangang maibahagi ang kanyang buhay kay Adan. Para naman kahit limitado lang ang kanilang panahong pagsasamahan ay maging mas buo ang maipapabaon niya ritong mga alaala.

        Ala-una na sila umalis sa Abuela’s Kitchen. Inihatid siya uli ni Adan sa flower shop.

        Nagugulumihan si Lorraine. Kinumbida siyang mananghalian sa isang pampublikong lugar para raw makapagkuwentuhan sila. Parang idineklara na rin nito sa buong bayan na interesado ito sa kanya. At hindi man lang siya hinagkan kahit sa pisngi.

        Hindi na niya alam kung ano ang kanyang iisipin kay Adan Amor.

 

DAHIL nga naguguluhan, maaga uling iniwan ni Lorraine ang flower shop. Alas-tres pa lang ay nasa cottage na siya. Matapos pakainin si Kitten ay nagpasya siyang maglunoy sa sapa. Makapag-isip-isip.

        Hindi akalain ni Lorraine na muli niyang maaabutan doon si Adan. Nakalublob hanggang dibdib sa gitna ng sapa.

        Nakangiti pa ito habang papalapit siyang nakataas ang kilay.

        “I took a chance na babalik ka rito ngayon,” sabi ng binata. “Tama pala ang hula ko.”

        “Ganoon ba ako ka-predictable?” tanong ni Lorraine.

        “On the contrary, sinuwerte lang ako,” sagot ni Adan. “Pero may fallback naman ako, e. Kung nagkataong hindi ka pumarito, ikaw naman ang pupuntahan ko sa cottage. Siguradong dadaan ka roon para pakainin si Kitten bago ka umuwi sa malaking bahay, right?”

        “So you think you know me so well,” mapaklang sabi ni Lorraine.

        “Enough to know how your face will look as I rise out of the water,” nakangiti pa ring sagot ni Adan.

        Tumayo nga ito mula sa pagkakalublob sa gitna ng sapa. Natambad ang kabuuan ng hubad na naman nitong katawan.

        Napasinghap si Lorraine. Namula siya’t nag-iwas ng paningin.

        Tuluy-tuloy si Adan sa paglapit sa kanya.

        “But not enough,” bulong ng binata nang bihag na nito sa dalawang palad ang kanyang mukha. “I want to get to know you better. Gusto kitang makilala... nang ganap.”

        At muling naglapat ang kanilang mga labi.

        Pumikit si Lorraine. Nang kabigin siya’t yakapin ni Adan ay yumakap din siya sa malapad nitong likod.

        Basa ang katawan ng binata. Nang madikit ito nang ganap sa kanya ay nabasa rin ang suot ni Lorraine na maikling sundress.

        Sinadya niyang iyon ang isuot para madaling alisin sa kanya sanang paglulunoy. Ang suot naman niyang panloob ay strapless bra at high waist panties na magkaternong checkered na asul at puti – walang ikinaiba sa konserbatibong bikini swimsuit.

        Alam ng dalaga na kahit paano’y umaasam siyang makikita siya ni Adan sa ganoong ayos noong pinipili niya ang isusuot kanina. Hindi pala siya mabibigo.

        Kahit sakop ng bibig ni Adan ang kanyang biig ay napasinghap uli si Lorraine nang madama niya ang ganap na pagdidikit ng kanilang mga katawan. Manipis lang ang kanyang damit at panloob at dahil nabasa pa ang mga ito’y damangdama niya ang pananabik at kahandaan ng binata.

        Dahil dito’y nagkaroon ng higit pang kapusukan ang kanilang halik. Waring ipinadarama ni Adan sa kanyang bibig ang nais nitong gawin sa ibang bahagi ng kanyang katawan sa kalaunan. Sinasakop. Sinasaliksik. Inaangkin.

        Pakiramdam ni Lorraine ay tinatakasan siya ng lakas. Ganoon na lamang ang kanyang pangungunyapit sa balikat ng kaniig. Kung hindi sa higpit ng pagkakayakap nito sa kanya ay baka tuluyan na siyang dumausdos sa lupa.

        Parang palakas nang palakas ang puwersang bumubundol sa pagitan ng kanyang mga hita. Painit nang painit ang bahaging iyon ng kanilang katawan.

        Kusa namang tumutugon din ang katawan ni Lorraine. Lalo pang sumasalubong at waring nagsusumiksik sa katawan ni Adan.      

        Pero mayamaya’y kumalas ang binata.

        “I’m sorry sweetheart,” nakangiting bulong nito. “Hindi ko kaya ito. Doon tayo sa tubig. I need to cool down a bit.”
        Sunud-sunuran si Lorraine. Ni hindi makakibo.

        Inakay siya ni Adan hanggang sa gilid ng sapa. Pagdating doo’y maingat niyang hinubad ang kanyang sundress at iniitsa sa batuhan.

        Nakangiting hinagod nito ng tingin ang kanyang buong katawang nakapanloob na lamang.

        Hindi maiwasan ni Lorraine na hagurin din ng tingin ang kabuuan ng binata. Lalong nag-init ang kanyang pakiramdam nang matuon ang kanyang paningin sa nagngangalit itong harapan. Napaawang ang kanyang bibig.

        “Huwag mo akong tingnan nang ganyan,” pabirong saway ni Adan, sabay lublob ng kalahati ng katawan sa tubig. “Baka hindi ako makatagal.”

        Hinila siya nito nang palublob din sa sapa. Niyakap siya’t hinagkan muli sa mga labi.

        Hindi na halos namalayan ni Lorraine na habang hinahagkan siya’y umurong ang binata hanggang sa makasandal sa malaking batong nasa kalagitnaan din ng sapa. Inayos siya nito nang pahiga. Nakaunan ang ulo sa kanan nitong bisig.

        At naging abala ang isa pa nitong kamay. Nalaman na lamang ni Lorraine na wala na rin siyang saplot.

        Hindi niya mailarawan ang kanyang nadama nang haplus-haplusin ni Adan ang kanyang dibdib. Halos mabaliw siya nang isa-isa nitong inangkin at nilaro ng bibig ang magkabilang dunggot. Lalo pa nang kasabay niyon ay naglaro ang mga daliri ni Adan sa sugpungan ng kanyang mga hita.

        Hindi niya alam kung ano ang naganap. Basta’t nawala na siya sa sarili. Inilipad ang kanyang ulirat. Parang may sumabog na kung anong kaysarap sa kaibuturan ng kanyang pagkatao.

        Nang mahimasmasan siya’y nakasubsob ang kanyang mukha sa dibdib ni Adan. Yakap siya nito nang mahigpit. Pero nakaipit pa sa pagitan ng kanyang mga hita ang pilyo nitong kamay.

 

INIHATID ni Adan si Lorraine sa cottage bago ito umalis.

        Malaking palaisipan pa rin sa dalaga kung bakit hindi lumampas si Adan sa ginawa nito sa sapa. Hindi siya nito ganap na inangkin gayong alam naman nila pareho na handa siyang magpaubaya sa lahat-lahat.

        Dalawang beses pa ngang inulit ni Adan na ihatid siya sa kaganapan bago siya nito binihisan at iniuwi sa cottage.

        Hindi naman magawa ni Lorraine na magtanong. Sa kabila ng lahat ay nahihiya pa rin siya.

        Alas-sais medya ay nasa lumang bahay na siya. Ganoon naman ang karaniwan niyang uwi.

        Kabadong-kabado ang dalaga. Hindi kaya masasalamin sa kanyang mukha ang mga naganap sa kanya? Wala kayang nabago? Walang kapansin-pansin?

        Kaya naman nataranta siya nang salubungin siya ni Rodie ng panunukso.

        “Uuy, ha? Nakita ka raw kanina sa Abuela’s Kitchen. Nag-lunch date kayo ni Adan.”

        Sumegundo si Ronnie.

        “Ang bilis namang kumilos ng taga-Maynilang iyan.”

        Mabuti na lang at sumabad ang kanilang ina.

        “Tantanan n’yo ang kapatid n’yo,” saway ni Lorena sa dalawang lalaki. “Ano naman ang masama kung makumbidahan siyang mananghalian sa labas? Disenteng lugar naman ang Abuela’s Kitchen. Naroon nga raw sina Mrs. Perlas kanina. Ang kuwento sa akin, magalang naman itong si Adan.”

        “Basta ba magpapakatao lang siya, e,” sabi naman ni Ado.

        “According to the Bauzons, mabuting tao naman daw itong si Adan Amor,” pahayag ni Fe.

        Lalong na-guilty si Lorraine.

        Pero higit pa ang kanyang pagkataranta nang dumating si Adan pagkatapos na pagkatapos makapaghapunan ng buong pamilya.

        Papasok na sana siya sa kanyang silid nang tawagin siya ni Fe.

        “Lorraine, may bisita ka.”

        Paglabas niya sa salas ay kausap ng buong pamilya si Adan. Prenteng-prente naman ito.

        “Lorraine, dinalhan tayo ni Adan ng special leche flan,” sabi ni Lorena. “Gawa ni Ding.”

        “Oorder sana ako kay Aling Maring pero ipinagmalaki ni Ding na mas masarap siyang gumawa ng leche flan kaya hinamon kong patunayan niya,” pagkukuwento ni Adan.

        “Talagang hindi palalampasin ni Ding ang oportunidad na makapag-show off sa kanyang culinary talent,” natatawang iling ni Fe. “Mabuti na lang at hindi naging overweight si Irene sa pagbubuntis niya.”

        Masayang nakakuwento ng lahat si Adan. Mahusay itong magkuwento. Pero hindi nagtagal at isa-isa naring nagpaalam ang mag-anak. Iniwan na kay Lorraine ang kanyang bisita.

        “Doon tayo sa balkonahe,” sabi ni Adan nang dadalawa na lang sila.

        “Mabuti pa nga,” sagot niya. “Mas presko roon.”

        At nakakubli sa mga mata ng kanilang mga katulong na nag-aayos pa ng kusina.

        “Ba’t ka pumarito?” tanong agad ni Lorraine paglabas nila.

        Nakakaloko ang ngiti ni Adan.

        “Bakit hindi?” sagot nito. “Sabi ko nga, I want to get to know you better. Everything about you. Pati pamilya mo.”

        Napailing si Lorraine.

        “Naiilang ako sa iyo,” sabi niya.

        “Relax,” sagot ni Adan. “Ayaw mo bang magkakuwentuhan pa tayo? Bitin pa ako sa company mo, e.”

        Noong simula’y nagdududa talaga si Lorraine. Pero nang umabot si Adan nang alas-diyes y medya ng gabi sa pakikipagkuwentuhan nga lang sa kanya, nakumbinse na rin siya.

        “Tingnan mo, ang bilis ng oras kapag tayo ang magkausap,” sabi ng binata nang mapansing gabing-gabi na. “Ipagpaalam mo na ako sa parents mo. I have to go for now.”
        Lumabas si Ado nang ipagpaalam ng dalaga ang bisita.

        “Sige, iho,” sabi ng matanda. “Mag-iingat ka sa pag-uwi.”

        “Salamat ho,” sagot ni Adan.

        Bago umandar ang Pajero na dala ng binata, muli itong kumaway kay Lorraine. At nang makatalikod na ang Papa niya, kinindatan pa siya ni Adan bago tuluyang pinatakbo ang sasakyan.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)