Abakada ng Pag-ibig: Monique Chapter 4

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 4 

NAGULAT si Monique nang tumigil ang kotse ni Kino sa tapat ng isang malapad na gate.

        May inilabas na maliit na electronic device ang binata. May pinindot na buton.

        Mayamaya lang ay may lalaking nagbukas ng gate. Nang makapasok ang kotse ay kinawayan ito ni Kino. Muli namang isinara ng lalaki ang gate.

        Malawak na lupain ang tumambad sa paningin ng dalaga. Parang isang malaking bloke ng subdivision ang sakop ng bakuran.

        May tinatahak silang sementadong daan. Sa magkabila nito’y maraming mga puno. Sari-sari. Ang lupa nama’y nasasapnan ng malusog na carabao grass.

        Sa pinakadulo ng daan ay may natatanaw siyang dalawang mababang istrukturang puti. Magkatabi.

        “Akala ko ba, sa Pad ka nakatira?” pagtataka ni Monique.

        Ang inaasahan talaga niyang pupuntahan nila ay townhouse o condominium unit.

        “Pad ko nga iyong nasa dulong iyon,” sagot ng binata. “Studio ko naman iyong katabi.”

        “Property mo itong buong ito?” manghang sambit ni Monique. “Ang laki-laki naman para sa isang bachelor’s pad.”

        “I wanted space,” paliwanag ni Kino. “Iyon bang may privacy ako mula sa mga kapitbahay. Hindi iyong halos nagkakarinigan na kami. Sa halip na pribadong buhay ng kapitbahay ko ang nakikita ko pagtanaw ko sa labas ng bintana, ang gusto ko’y greenery ang nabubungaran. Green grass. Fruit-bearing trees. Katulad ng mga iyan. Niyog, mangga, santol, sampalok, bayabas, kalamansi at iba pa.”

        “Para kang may orchard sa loob ng subdivision,” sabi ni Monique.

        “Nakakapagpapresko ng hangin ang mga puno,” paliwanag pa ni Kino. “Bukod sa lilim, they give off a lot of oxygen. Kaya nga masarap ang hangin dito. Nakakaalis ng pagod at stress. Nakakabuhay ng dugo. Nakaka-inspire sa aking pagpipinta.”

        “Gaano kalaki itong lote mo?” tanong ni Monique.

        “Two thousand five hundred square meters,” sagot ng binata. “Eighty squares meters lang ang aking one-bedroom pad. Ganoon din kalaki iyong katabing studio. Doon sa dulo ng lote, sa likod, may forty square meters naman na bahay ang dalawa kong katiwala. Iyong natitirang two thousand three hundred square meters, open space na.”

        “Grabe!” iling ni Monique.

        “Actually, hindi naman siya mukhang eskandaloso, di ba?” habol na paliwanag pa ni Kino. “Simple lang ang pad at studio ko. Very plain. Iyan namang lawn, carabao grass lang. At iyang mga punong itinanim ko, panay kapaki-pakinabang. Pag nakakaani ng marami-raming prutas, nakakapagbenta pa ang mga katiwala ko. Pandagdag sa pocket money nila.”

        “Ilan kayong nakatira rito?” tanong ni Monique. “Akala ko ba, sabi mo kanina, mag-isa ka lang sa bahay.”

        “Sa pad, mag-isa lang ako,” sagot ni Kino. “Iyon namang dalawa kong katiwalang lalaki, may sarili ngang quarters sa dulo ng property. At saka hindi sakop ng trabaho nila ang pad at studio ko. Iyong maintenance lang ng grounds ang gawain nila. Like I also said earlier, I value my privacy. I enjoy living alone. Alam nila iyon. Hindi sila nagtatrabaho nang malapit sa bahay at studio kapag narito ako.”

        Nang makarating sila sa dulo ng mahabang daan, nakita ni Monique na totoo ngang simpleng-simple lang ang dalawang magkatabing istrukturang naroon. Parang dalawang kahon na parehong tig-iisang palapag lamang. Yari sa semento at kahoy na sa labas ay pininturahan ng puti.

        “Gusto mong makita ang studio ko?” tanong ni Kino pag-ibis nila.

        “Sige,” tango ng dalaga.

        Tumuloy sila sa istrukturang nasa gawing kanan. Nang buksan ni Kino ang malapad na pinto ay nakita ni Monique na parang bodega lang ang loob. Iisang malapad na espasyo lang. Pulang Vigan tiles ang sahig. Sementong pininturahan ng puti ang mga dinding. Maraming bintana na panay walang tabing na kurtina. Barnisadong kahoy ang kisame.

        Nasa sahig ang maraming painting, nakasandal sa dingding. Nasa harap naman ng isang bintana ang easel na may nakasalang na blangkong canvas.

        Itinuro ni Kino ang kinaroroonan ng easel.

        “Ganyan ako kung magpinta,” sabi nito. “Nakatanaw sa mga puno sa labas. Kung minsan, inilalabas ko na mismo ang easel. Sa labas na ako nagpipinta. Kahit sa mga pagkakataong hindi naman iyong mga punong iyon ng subject na ipinipinta ko, inspirasyon ko pa rin sila.”

        “Iba ka nga talaga,” iling ni Monique. “I should have known. Bakit ko nga ba inasahang nakatira ka sa isang typical townhouse o condo unit? Siyempre, lagi kang lumilihis sa kalakaran. Tulad nitong set-up mo. Alam kong mahal ito. Mataas ang halaga ng lupa sa lugar na ito. Pero nakakatuwa na gumastos ka nang ganoon kalaki para lang makamtan ang mga napakasimpleng kaligayahan. Carabao grass at mga native fruit bearing trees. Pati na itong studio at bahay mo. Kung titingnan, bare na bare. Hindi bahay-mayaman.”

        “Lahat naman halos ng mga painter, simple lang ang studio,” sagot ni Kino. “Nasa utak ng pintor ang mga kulay at disenyo. At sa canvas namin inilalabas.”

        Tumango si Monique.

        “Bagay ngang simple lang ang studio mo,” sabi niya. “Iyan na mismong mga paintings mo ang nagbibigay-kulay rito. Para na ring blank canvass itong mga dingding ng studio. Naghihintay ng panibagong stroke ng iyong paintbrush.”

        Napatingin sa kanya si Kino.

        “Alam mo, bagay na bagay ka nga rin sa trabaho mo ngayon,” sabi nito pagkaraka. “You understand artists so well.”

        Napangiti ang dalaga.

        “Hindi naman sa lahat ng oras,” sagot niya. “But I try my best. Gustung-gusto ko kasi ang sirkulo ninyo, e, masarap maging bahagi ng art world, kahit hindi ako artist.”

        “Aba, hindi matatawaran ang papel mo sa art circle,” pahayag ni Kino. “Major player na ang Arte’t Kape sa Manila art scene. Malaking bagay iyong nabibigyan ninyo ng maganda at popular na venue ang mga artist para sa iba’t ibang klaseng activities. Nailalapit ninyo ang sining sa mga tao.”

        “Kaya nga bilib na bilib ako sa concept ni Jules, e,” sang-ayon ni Monique. “At talaga namang nagpapasalamat ako sa kanila ni Jolen sa pagbibigay nila sa akin ng ganitong opportunity kahit na wala akong formal training sa art.”

        “Bakit, ako rin naman walang formal training, a,” paalala ni Kino sa kanya. “Ang mahalaga, handa tayong matuto.”

        “Speaking of which... baka makalimutan natin na narito ako para matutong uminom,” nakangiting paalala naman ni Monique.

        “Hindi ko nakakalimutan iyon,” sagot ng binata. “Halika, doon na tayo sa kabila.”

        Kinuha muna ng binata ang pagkain sa kotse bago sila tumuloy sa pad nito.

        Mas maayos lang nang kaunti ang bahay kaysa sa studio ni Kino. Parang isang kahon lang din ito na nilagyan lang ng partisyon para sa maliit na toilet and bath. Wala nang mga dibisyon ang tulugan, kainan, kitchenette at salas.

        Katulad ng sa studio, pulang Vigan tiles ang sahig ng pad. Sementong pininturahan ng puti ang mga dingding. Barnisadong kahoy ang kisame. Mas kakaunti nga lang ang mga bintana sa pad. At may mga tabing na native blinds.

        Lahat ng muwebles ay yari sa kahoy. Simpleng-simple lang ang disenyo. Ang kama ay parang pamprobinsiyang papag na malapad, sinapnan lang ng kutson na nakabalot sa katsa. Ang mga upuan sa salas ay malalapad at mabababang bangko na may sandalan. Sa kanto ng dalawang mahahabang bangko ay may mababang corner table. Mas mataas naman ang mga bangkong nakapaikot sa kuwadradong mesang kainan na pang-walo katao. Pandalawahan ang bawat bangko.

        “Gawa ko ang lahat ng furniture dito,” pagmamalaki ni Kino. “Ako lang mag-isa from start to finish. Mula sa pagpili ng kahoy hanggang sa kahuli-hulihang pagbabarnis.”

        “Mahirap na trabaho iyon, a,” gulat na sagot ni Monique. “Mabibigat iyang mga muwebles na iyan.”

        “Bakit, mukha ba akong wimp?” natatawang pakli ng binata. “Akala ko ba bilib ka sa aking physique? Let me assure you, hindi pamporma lang ang katawang ito. Sayang naman ang regular kong pagwo-workout kung hindi ko kayang magtrabaho nang mabibigat.”

        Nangiti si Monique.

        “Nasaling naman agad ng macho pride mo,” kantiyaw niya. “Sorry na. Siyempre, alam kong kayang-kaya mong gawin ng mga iyan. Nagulat lang ako na pagtitiyagaan at paghihirapan mo pang gawin  samantalang kayang-kaya mo namang bumili ng kahit gaano kamahal na furniture. Kung talagang type mo lang ang ganyang style, may nabibili rin namang ganyan, hindi ba?”

        “Hindi iyon, e,” iling ni Kino. “Iba siyempre iyong satisfaction ng sarili kong gawa. Art form din iyan. Parang sculpture. Iyan ang art na mas kapaki-pakinabang. Hindi tinitingnan lang.”

        “Oo nga, ano?” tango ni Monique. “Dapat pala, may signature mo rin ang mga mesa at silyang iyan. Aba, mas mataas pa ang halaga niyan kaysa sa mga paintings mo. Mas nakakapagod gawin ang furniture, hindi ba?”

        “Priceless ang mga iyan dahil hindi ko naman balak na ibenta kahit kailan,” sagot ng binata. “Para lang talaga sa sarili kong fulfillment iyan.”

        “Aba, masuwerte pala ako’t makakaupo ako sa mga silyang ito,” biro ni Monique. “Napaka-exclusive pala ng mga ito.”

        “Mas masuwerte naman ang mga silyang iyan dahil mauupuan mo,” pilyong pakli ni Kino.

        Tinawanan lang ito ni Monique.

        “Feel at home,” dagdag pa ng binata. “Ihahain ko lang itong food natin. Ilalabas ko na rin ang drinks.”

        “Puwede ba akong mag-smoke dito?” paalam ni Monique. “Nagdala ako ng isang pack, e.”

        Nagulat si Kino.

        “Naninigarilyo ka ba?” sabi nito. “Hindi pa kita nakitang nag-smoke sa Arte’t Kape.”

        “Isa nga ito sa mga pag-aaralan ko pa lang na gawin,” paliwanag ni Monique. “Naisip kong dito na rin simulan. Ikaw nga pala, hindi rin kita nakikitang naninigarilyo.”

        “I stopped smoking years ago,” sagot ng binata. “At kung ako sa iyo, hindi ko na pag-aaralan pa iyan.”

        “Alam ko na, it’s bad for my health,” pairap na sagot ni Monique.

        “And for other people’s health,” dagdag ni Kino. “Pati mga taong nakapaligid sa iyo, apektado ng usok ng sigarilyo mo. Mas nakaka-cancer pa nga ang second hand smoke, e.”

        “So no smoking pala rito sa bahay mo,” mabigat ang loob na sabi ng dalaga.

        “Puwede naman kung talagang gusto mo,” sagot ni Kino. “Pero sayang. Makakasira iyan ng complexion mo. Makakapagpaitim ng lips. Makakapagpadilaw ng ngipin. At saka mas masarap hagkan ang bibig na hindi amoy-yosi.”

        Namula nang malalim si Monique. Para na ring sinabi ng binata na balak nitong hagkan siya.

        “Killjoy ka, alam mo ba?” kunwa’y napipikon na sabi na lang niya para mapagtakpan ang pagka-conscious. “Akala ko pa naman, ikaw itong taong walang mga ipinagbabawal. Akala ko, puwede kong matutunan ang lahat sa iyo...”

        Ooops... natigilan si Monique. Wrong choice of words. Nadudulas ang dila niya.

        At hindi iyon nakaligtas sa pandinig ng binata.

        “Mas marami pa akong maituturo sa iyo na mas magugustuhan mo kaysa sa paninigarilyo,” nakangiting tugon nito. “Just you wait and see.”

        Lalong lumalim ang pamumula ni Monique.

        Dahil hindi na siya mapakali, nang ilapag ni Kino sa mesang kainan ang isang pitsel ng screwdriver – tinimplang orange juice at vodka – ay agad siyang nagsalin sa baso. Napalaki pa ang kanyang unang lagok.

        “Hey... dahan-dahan lang,” awat ng binata. “Kumain ka muna bago ka uminom. Mild sa panlasa iyang Screwdriver pero malakas din ang sipa niyan lalo na on an empty stomach. Here, have some finger food.”

        May inilapag din ito sa mesa na mga bandehado ng sari-saring appetizers. Cheese lumpia. Deviled quail eggs. Bacon-wrapped chicken liver na nakatuhog sa toothpick. Calamares.

        Kumuha si Monique ng isang cheese lumpia. Kumagat siya. Malutong iyon. Malagkit at malinamnam ang lamang melted cheese.

        Lalo siyang inuhaw. Lalong naparami ang kanyang paglagok ng malamig na Screwdriver.

        “Iinitin ko lang itong pasta sauce,” paalam ni Kino. “Mas mabuti siguro na mag-early dinner na tayo.”

        “Sige, okey lang ako dito,” sagot ng dalaga. “Sinisimulan ko na itong pulutan, e.”

        Pero habang kumikilos si Kino sa maliit na kitchenette, panay-panay ang pagsalin niya ng inumin sa basong parang kaybilis maubusan ng laman.

        Sa kabila ng mga paalala ng binata, hindi siya nagpreno. Parang punch lang naman kasi ang panlsa niya sa kanyang iniinom. Parang ordinaryong malamig na fresh orange juice lang na may kaunting pait. Kung ganito rin lang ay kayang-kaya niya. Mamaya pa siguro sila mag-iinuman nang totohanan.

        Nang dalhin ni Kino sa mesa ang mainit nang Angel Hair Pasta in White Clam Sauce, napataas ang kilay nito sa pitsel na halos wala nang laman.

        “Monique, naubos mo ang isang pitsel na Screwdriver?” sumbat nito.

        Nagkibit-balikat siya. At hindi niya napigil na mapahagikhik.

        “Sorry...” sagot niya. “Nauhaw yata ako sa biyahe, e. Hindi bale, gawa uli tayo. Sabi mo, magaling ka namang magtimpla ng drinks, di ba? Pero iba naman ang timplahin mo para ma-try ko rin iyong drinks.”       

        “You’re tipsy,” pansin ng binata. “Sinabi ko na kasing huwag munang uminom nang hindi pa kumakain.”

        Napansin ni Monique na medyo kakaiba nga ang kanyang pakiramdam. Pero para lang naman siyang relaxed na relaxed.

        “Tipsy na ba ito?” tumatawang sagot niya. “Hindi. Feeling at home lang ako. Relaxed. Very relaxing pala iyong Screwdriver, ano? Gusto ko ‘yan. Pero gusto ko namang matikman iyong talagang straight na hard drinks. Ano ba’ng sunod na ise-serve mo sa akin?”

        “Iyon na iyon,” pahayag n Kino. You’ve had more than enough. Baka hindi mo pa lang nararamdaman ang tama ng ininom mo.”

        “Iyon na ba iyon?” nakasimangot na sagot ni Monique. “Iyon lang? Bitin naman. Parang pang-high school na punch lang iyon, a. Puwede ba, Kino? I’m an adult. Kaya ko nang uminom nang totohanan. Get me a real drink.”

        Napailing ang binata.

        “That was a real drink,” sabi nito. “Matapang na nga ang timpla kong iyon. Kaya hindi iyon dapat iniinom na parang juice lang. Isinasabay iyon sa pagkain. And it should be savored. Dahan-dahan. Unti-unti. That’s how you enjoy your drink. At sa ganoon, mararamdaman mo rin kapag nagsisimula nang umepekto sa iyo. You’ll know when to stop.”

        “Well, I still don’t want to stop,” parang batang nakalabing pahayag ni Monique. “Pero kung ayaw mo na akong painumin, kakain na lang ako.”

        Inabot niya ang isang platong nasa mesa at nagsimula siyang kumuha ng pasta.

        “Don’t eat too much,” paalala ni Kino. “Naunahan na ng vodka ang sikmura mo. Halos hindi naman nabawasan itong kaharap mo kanina na finger foods. Pagkatapos, ngayon ka kakain nang heavy. Masama iyon. Baka mabigla ang tiyan mo.”  

        “Sus, karami mo namang rules and regulations,” irap ni Monique. “Akala ko pa naman, cool ka. Iyon pala, marami ka ring mga dapat at hindi dapat. Para pa rin akong nasa kumbento.”

        At itinuloy niya ang pagkuha ng pagkain. Gutom na gutom pa naman siya.

        Napailing na lang uli si Kino.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)