Abakada ng Pag-ibig: Odette Chapter 1

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

Abakadang Pag-ibig: Alexandra

Abakada ng Pag-ibig: Bianca

Abakada ng Pag-ibig: Catlyn 

Abakada ng Pag-Ibig: Desiree 

Abakada ng Pag-ibig: Elaine

Abakada ng Pag-ibig: Francesca

Abakada ng Pag-ibig: Gwen

Abakada ng Pag-ibig: Hiyas

Abakada ng Pag-ibig: Irene

Abakada ng Pag-ibig: Julianna

Abakada ng Pag-ibig: Krizha

Abakada ng Pag-ibig: Lorraine

Abakada ng Pag-ibig: Monique

Abakada ng Pag-ibig: Niandra

ABAKADA NG PAG-IBIG: ODETTE

by Maia Jose

 

Copyright Maria Teresa C. San Diego

All Rights Reserved

 

Published in print by Valentine Romances

Books for Pleasure, Inc.

First printing 2000 

ISBN 971-824-023-3

TEASER:

        Nangangarap si Odette ng isang typical romance novel hero – misteryoso, maporma, mapangahas, exciting. Ang problema’y wala naman yatang ganoong binata sa bayan ng Paraiso.

        Bata pa siya’y kilala na niya si Ben. Responsable, masipag, mabait, tahimik. At sa palagay ng dalaga, boring.

        Paano matatapatan ni Ben ang mga kathang-isip na pantasya ni Odette?

CHAPTER 1

NAGSALIN ng kape si Odette mula sa coffee maker na nasa counter. Dinala ng dalagang may-ari ng The Book Shop ang kanyang tasa sa bilugang coffee table na nasa tabi ng picture window ng bookstore. Doon siya naupo.

        Huling tasa na niya ito. Pasado alas-singko na rin kasi. Mamayang alas-sais ay isasara na niya ang The Book Shop.

        Iginala ni Odette ang kanyang paningin sa kabuuan ng kanyang bookstore. Kahit maliit lang iyon ay mahal na mahal niya. Repleksiyon iyon ng kanyang personalidad.

        Yari sa kahoy ang kabuuang interiors ng The Book Shop. Kahoy na barnisadong may antique finish.

        Maging  ang mga bookshelves at iba pang muwebles na naroon ay panay antique reproductions kahit hindi tunay na antigo. Pulidong-pulido naman ang pagkakagawa ng mga iyon kung kaya hindi halatang mahigit tatlong taon pa lamang mula nang mayari.

        Bilang pambalanse sa kahoy, pinuno rin ni Odette ng bulaklak ang Book Shop. Bulaklakin ang disenyo ng mga kurtinang nakatali sa magkabilang gilid ng picture window. Katerno niyon ang upholstery ng apat na silyang nakapaligid sa bilugang coffee table.

        May fresh flowers ding nagbibigay-sigla at nagpapabango sa lugar. Isang mahabang plorera ng iba’t ibang kulay ng rosas ang nakapatong sa gitna ng coffee table. Isang mataas na plorera naman ng long-stemmed red roses ang nasa tabi ng cash register at coffee maker sa counter.

        Halatang-halata na dalaga ang nagmamay-ari sa The Book Shop. Isang napakaromantikong dalaga.

        Maging ang chimes na nakasabit sa ibabaw ng pinto ay naghahatid ng masarap na musikang bagay na bagay sa kabuuang ambience ng lugar.

        Ang bawat pumapasok sa The Book Shop ay parang pumapasok sa isang pribadong library sa halip na sa isang commercial establishment. Lalo pa dahil agad na sasalubong si Odette para tumulong at mag-alok ng libreng kape.

        Tumunog ang chimes na nasa pinto. Lumingon si Odette.

        “Hi, Odette!” nakangiting bungad ni Lorraine.

        “Lorraine!” halos pasigaw na sagot ng dalaga, sabay tayo at salubong sa pinakamatalik na kaibigan. “Ano’ng ginagawa mo rito?”

        “Bakit?” sagot ng kaibigan niya. “Ano naman ang shocking sa pagparito ko? Nandiyan lang sa kabila ang flower shop ko, remember?”

        “And you’re also a new mother with a four-month-old baby, remember?” pakli ni Odette. “Nasaan ang inaanak ko? Breastfed baby si Den-Den, hindi ba? Paano ka nakawala?”

        “Iyon nga, e,” paliwanag ni Lorraine. “Kailangang sanayin na namin siyang dumede sa bote paminsan-minsan, although breastmilk ko pa rin ang laman ng bote. Mahirap kasi kung mawili siyang nakadikit na lang sa akin twenty four hours a day, seven days a week. So, nag-e-express na ako ng breastmilk na iniipon namin at isinasalin sa baby bottle. Kaso, ayaw niyang dumede sa bote kung nase-sense niyang nandoon lang ako sa malapit. Umiiyak. Gusto sa akin pa rin. Kaya, heto, kailangang lumayo muna ako. On duty muna si Dan para sa feeding niya. In the meantime, binisita ko  ang flower shop. Afterwards, heto, binibisita naman kita.”

        “Kailangan mong malibang, ano?” nakangiting hula ni Odette. “Otherwise, hangos ka nang uuwi agad sa baby mo.”

        Malungkot na napangiti si Lorraine.

        “Oo nga, e,” amin nito. “Kailangang palampasin ko ang five o-clock feeding niya bago ako umuwi. Ang hirap palang iwanan ang baby, ano? Actually, kung ako lang ang masusunod, okay lang na magkadikit kaming mag-ina twenty four hours a day, seven days a week. But, of course, hindi praktikal iyon. Paano nga naman kung magkasakit ako? Mas mahirap kung doon pa lang namin siya tuturuang dumede sa bote. Hay naku.”

        “You’re doing the right thing,” pang-aalo ni Odette. “It’s for her own good naman, e. Halika, magkuwentuhan muna tayo.”

        Hinatak niya ito patungo sa iniwan niyang coffee table. Pinaupo sa isa sa mga silyang naroon.

        Miss na miss na rin ni Odette si Lorraine.

        Magkaibigan na silang matalik mula nang maging magkaklase sa kindergarten hanggang makapagtapos sa Colegio Del Paraiso at makapagtayo ng magkatabi pa ring negosyo dito sa bayan nila ng Paraiso. Las Flores Del Cielo ang flower shop ni Lorraine na nasa gusali ring iyon. Ang totoo’y pamilya ni Lorraine ang nagmamay-ari ng Castillo Building na kinaroroonan nila.

        Nasanay silang magkaibigan na halos araw-araw na magkasama’t nagkukuwentuhan. Pero magmula nang mag-asawa’t magkaanak si Lorraine ay naging mas madalang na ang kanilang pagkikita.

        Nahihiya naman kasi si Odette na pumunta kina Lorraine nang araw-araw, kahit pa ninang siya ng anak nitong si Den-Den. Ayaw niyang makaistorbo sa privacy ng bagong pamilya lalo pa’t homebased ang trabaho ng asawa ni Lorraine na si Adan bilang isang romance novelist at film scriptwriter.

        Ngayon lang uli nakalabas si Lorraine at nakapunta sa flower shop nito mula nang makapangangak.

        “Ano’ng gusto mo, malamig na juice o hot chocolate?”  tanong pa niya rito. “Bawal pa sa iyo ang magkape, hindi ba?”

        “Cold water na lang,” sagot ni Lorraine. “Nagbabawas pa ako ng timbang, e. Hindi naman ako puwedeng magdiyeta sa meals dahil kailangan ko ng sustansiya para sa gatas ni Den. Kaya sa snacks na lang ako nagdidiyeta.”

        “Hindi ka naman gaanong tumaba,” pansin ni Odette habang kumukuha ng inumin mula sa mini ref na nasa likod lang ng counter.

        “Hindi pa rin ako magkasya sa mga dati kong damit,” sagot ni Lorraine. “Pero sabi nga ni Dan, mas gusto raw niyang ganito ako. Voluptuous.”

        At binuntunan pa nito ng pilyang bungisngis ang pahayag na iyon.

“Iyang asawa mo talaga...” natatawa ring iling ni Odette.

“Bakit ka nga pala nag-iisa?” tanong ni Lorraine nang ilapag niya sa harap nito ang baso ng malamig na tubig. “Nasaan ‘yung assistant mo?”

        “Nagbakasyon si Wilma,” sagot ni Odette habang nauupo sa tabi ng kaibigan. “Umuwi muna sa baryo nila dahil nanganak ‘yung kapatid at kailangan ng aalalay sa pag-aalaga no’ng sinundang mga anak. Maliliit pa rin daw, e.”

        Hinigop niya uli ang iniwan niyang kape.

        “Gaano siya katagal mawawala?” tanong ni Lorraine.

        “Mga isang buwan din siguro,” sagot ni Odette.

        “Hindi ka kukuha ng reliever?” tanong ng kaibigan.

        “Sus, kaya ko naman,” sagot ng dalaga.  “Wala namang mabigat na trabaho rito, e.”

        “Kung sabagay,” tango ni Lorraine. “Pero ngayong nasa States sina Tito Odilon at Tita Rhoda, hindi ka ba kinakailangan din sa kabilang tindahan ninyo?”

        “Para que pa na naging manager doon si Tito Onofre?” sagot ni Odette. “Kayang-kaya na niyang i-handle ang Orion. Isa pa, panay old timers naman ang staff doon. Marami sa kanila, nakagisnan ko nang  nagtatrabaho sa Orion Emporium. Mas alam nila ang trabaho roon kaysa sa akin.”

        “Talagang hindi mo type ang ganoon kalaking tindahan, ano?” sabi ni Lorraine.

        “Mas masaya ako rito, in my own little world,” nakangiting sagot niya.

        “Ay, talaga,” tango ni Lorraine. “Hindi tayo nagkamali sa ginawa nating pagtatayo ng sarili nating mga business.”

        “Iyan nga ang madalas kong sabihin kay Rhianna,” pagkukuwento ni Odette. “Pero ewan ko ba sa kanya. Mas gusto talagang doon pa sa Makati magtrabaho. Mas gustong maging empleyada roon.”

        “Nami-miss mo na si little sister,” pansin ni Lorraine. “Lalo na siguro ngayong wala sina Tito at Tita. Umalis pa pati si Rhadu.”

        “Nasanay na rin ako sa mga long vacations nina Mommy sa States,” sagot ni Odette. “Fourth time na nila ito, e. Una, no’ng ikinasal si Kuya Rhett. Pangalawa, no’ng ipinanganak ‘yung panganay niyang si Scarlet. ‘Tapos, last year, no’ng inihatid nila roon si Odin for college.”

        “And this year, si Rhadu naman,” dugtong ni Lorraine. “Ang susuwerte naman nitong dalawang youngest ninyo. Sa States pa magka-college. Tayo noon, hanggang dito lang sa Paraiso.”

        “Hindi ko rin naman talaga ginustong mag-aral sa States,” sagot niya. “Si Kuya Rhett lang naman ang nagsimula niyang obsession na iyan, e. Noong hindi siya pinayagang mag-college doon, he did the next best thing. Right after college here, doon siya nagtrabaho at nag-settle down. Nahawa tuloy itong sina Odin at Rhadu sa kanyang US obsession. Lumipad na silang lahat.”

        “Si Rhianna ba, balak ding sumunod doon?” tanong ni Lorraine.

        “Ewan lang,” pakibit-balikat na sagot ni Odette. “As of now, kuntento pa siyang  magtrabaho sa Makati. Nalalayuan na nga ako roon, e. Sana naman, hanggang doon na lang siya.  At least, nakakauwi pa siya rito nang once in three to six months.”

        “Lima nga kayong magkakapatid, nagkalayu-layo naman,” iling ni Lorraine.

        “Mabuti na nga lang at nagkakasama sa iisang campus sina Odin at Rhadu,” sabi niya. “Malapit lang din sila sa tinitirhan nina Kuya Rhett. If not for that, baka hindi sila pinayagan nina Daddy na doon mag-aral.”

        “E di si Manong Tomas uli ang naghahatid-sundo sa iyo rito habang wala si Tito Odilon?” sabi ni Lorraine.

        Umiling si Odette.

        “Hindi na makapag-drive si Manong Tomas,” sagot niya. “Naapektuhan ang kanang paa niya no’ng na-stroke siya, e. Hayun, nag-aalaga na lang ng roses at orchids ni Mommy sa garden at tumutulong kay Yaya Munding sa pagsisinop sa bahay. Nagkakairingan na nga madalas ‘yung mag-asawa magmula noong matigil sa bahay si Manong. Nagme-menopause naman kasi yata itong si Yaya.”

        “Ganoon ba?” nakakunot-noong sabi ni Lorraine. “Naku, kawawa naman pala si Manong. E paano ka umuuwi? Six ka na ng gabi nagsasara rito, a. Paano ka rin pumapasok sa umaga? Don’t tell me na nagkalakas-loob ka nang mag-aral uli  na mag-drive?”

        Umiling uli si Odette.      

        “No way,” sagot niya. “Hindi ko pa  rin makalimutan ‘yung muntik ko nang nasagasaan ‘yung tuta noon, ano? Baka next time, mas grabe pa ang madisgrasya ko. Ayoko nang subukan uli. I don’t think I can ever have enough guts to drive again.”

        “So, paano nga?” tanong ni Lorraine.

        “Si Ben,” sagot niya.

        “Si Ben?” gulat na ulit ni Lorraine.

        Pagkatapos, bumunghalit ito ng tawa.

        “Si Ben ang naghahatid-sundo sa iyo rito araw-araw?” pagpapatuloy pa nito. “Wow, ang suwerte naman niya. Bakit, sinagot mo na ba siya – finally?”

        “Anong sinagot?” irap ni Odette. “Masuwerte nga siya’t siya ang ni-request ni Daddy na maghatid-sundo sa akin, ano? Siyempre, malakas siya kay Daddy. Ninong niya, e.”

        “Alam mo, ang tiyaga naman talaga niyang si Ben sa iyo, Dette,” sabi ni Lorraine. “Mula elementary hanggang ngayon – hindi ka pa ba nade-develop?”

        “Please, ha?” sagot niya. “Lorraine naman, parang hindi mo ako kilala. Iyon nga mismo ang problema kay Ben, e. Like all my other suitors, kilala ko na siya since time immemorial. Wala nang mystery. Isa pa, he’s such a gentleman. Mabait, masipag, very responsible. In other words, boring. Very predictable. Walang kahit katiting na excitement.”

        “Naku, lumala pa yata ang iyong requirements for Mr. Right pagkatapos kong mapangasawa si Adan,” iling ni Lorraine. “Naghahanap ka na rin ng romance novel hero. E, sinabi ko naman sa iyo na kaya lang parang ganoon si Dan ay dahil siya mismo ang sumusulat ng mga nobelang iyon. It’s unfair to expect any other man to live up to those standards.”
        “I just want to be as happy as you are,” sagot ni Odette. “Siguro naman, may lalaki pa ring katulad ng nababasa nating romance novel heroes. I’m not yet giving up hope. Hihintayin ko pa rin ‘yung lalaking misteryoso, maporma, mapangahas at exciting.”

        “Ibig mong sabihin, wala talagang kapag-a-pag-asa si Ben?” tanong ni Lorraine.

        Napabuntonghininga si Odette.

        “I have nothing against him naman,” sagot niya. “Actually, kung tutuusin, he’s good looking. And so sweet. Magkasundo kami. Tahimik nga lang siya with other people, pero masarap namang kakuwento kung kami-kami na lang. Kumportable akong kasama siya. Iyon nga lang, too comfortable siguro. Walang sizzle. Walang magic. Baka sakali kung tumatanda na akong dalaga’t wala nang pag-asang makatagpo ng hinahanap kong romance novel hero, and Ben still happens to be around, then posibleng patulan ko na rin siya. Kahit just for companionship na lang.”

        Tumunog uli ang chimes sa may pinto.

        Sabay na napalingon ang magkaibigan. Pero hindi bumukas ang pinto. Walang pumasok.

        “Hangin lang siguro,” sabi ni Odette.

        “Akala ko, si Ben na,” sabi ni Lorraine.

        Sumulyap si Odette sa wallclock.

        “Alas-singko’y medya pa lang,” sabi niya. “Eksaktong alas-sais dumarating si Ben. Imposibleng siya iyon. Sabi ko nga sa iyo, he’s so predictable.”

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)