Abakada ng Pag-ibig: Odette Chapter 4

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 4

NAGULAT na naman si Odette kay Ben nang sunduin siya nito sa bahay ng umagang iyon.

        Alas-diyes nagbubukas ang The Book Shop. Alas-nuwebe’y medya siya umaalis ng bahay. Kinse minutos lang naman ang drive hanggang sa bookstore. Pagdating doon ay may kinse minutos pa siya para mag-ayos ng tindahan bago magbukas.

        Sa pagkakaalam niya, pumapasok muna si Ben sa banko nang alas-otso. Umaalis na lang uli para sunduin siya sa bahay at ihatid sa bookstore. Pagkatapos ay hangos na naman itong bumabalik sa banko.

        Nang umagang iyon, alas otso pa lamang ay nasa kanila na si Ben.

        Kalalabas pa nga lang niya mula sa banyo nang katukin siya sa kuwarto ni Yaya Munding para sabihing nariyan na ang binata. Nanaog tuloy siya kahit naka-bathrobe lang at basa pa ang buhok.

        “Bakit, Ben, ano’ng nangyari?” nag-aalalang tanong niya rito kahit habang pababa pa lang ng hagdan

        Tumayo si Ben mula sa pagkakaupo sa sopa sa salas. Maliwanag ang ngiti. Ibang-iba na ang mood kaysa kahapon.

        “Good morning,” sagot nito. “What a refreshing sight!”

        Tumigil siya sa kalagitnaan ng hagdan.

        “Hindi mo pa ako sinasagot,” sabi niya. “Bakit ang aga mo ngayon? May problema ba?”

        Nagtataka na talaga siya dahil ni hindi naka-uniporme nang polo-barong si Ben. Naka-t-shirt lang ito na may kuwelyo.

        “Walang problema,” iling ni Ben. “Naisip ko lang na dito mag-breakfast. May dala akong adobong itik. Nagluluto na si Yaya Munding ng garlic rice. Madali lang daw iyon at iyon daw ang bagay na kaparis nito.”

        Nanlaki ang mga mata ni Odette. Paborito nilang dalawa ang adobong itik magmula pa noong maliliit pa sila.

        “Bakit naman bigla mong naisipang magdala niyan?” pagtataka niya. “Saan galing ‘yan?

        “Sa bahay,” sagot ni Ben. “Pero alam mo namang hindi kumakain niyan si Mama. Si Papa naman, hindi nag-aalmusal ng rice. Wala akong makasabay sa pag-e-enjoy ng pagkain niyan sa bahay. Mas masarap ‘yung may kasabay, di ba? So I thought of you. Ikaw lang naman talaga ang partner ko sa katakawan sa adobong itik, e.”

        Nangiti si Odette.

        “I can never say no to adobong itik,” sabi niya. “Pero bakit hindi ka naka-uniform? Hindi ka ba papasok?”

        “Nandiyan sa kotse ang polo-barong ko,” sagot ni Ben. “Mamaya na ako magbibihis, pagkakain. Inagahan ko nga ang pagparito para hindi magahol sa oras, e. Mamaya na rin ako papasok pagkahatid ko sa iyo. Itinawag ko na sa sekretarya ko na hindi ako makakarating doon nang maaga.”

        “Sandali,” sabi ni Odette. “Magbibihis muna ako.”

        “Bakit pa?” tanong ni Ben. “Ganyan ka na lang muna para mas komportableng kumain. Mamaya ka na magbihis.”

        “Ano ka,” sagot niya. “Ni wala nga akong...”

        Natigilan siya. Namula. Kamuntik na niyang naibulalas na wala siyang suot na panloob sa ilalim ng bathrobe.

        “Basta,” sabi na lang ng dalaga bago tumalikod at patakbong pumanhik uli sa hagdan.

        Naisip niya, mabuti na lang at hindi na nakita ni Ben ang biglang pamumula ng kanyang mukha.

        Hindi rin tuloy niya nakita ang pilyong ngiti sa mukha ni Ben habang pinanonood nito ang kanyang pagtalilis.

 

“MMM... ang sarap talaga,” sabi ni Odette habang ninanamnam ang adobong itik na ipinares sa garlic rice.

        “Lalo na pag ganitong wild duck,” sang-ayon ni Ben bago sumubo. “Kaya nga may standing order ako sa suki ni Mama sa palengke. Pag may huli silang wild duck, laging may nakareserba para sa akin.”

        “E bakit ngayon mo lang ako naisipang dalhan?” sumbat ni Odette.

        “H-Ha? gulat na sagot ni Ben. “Naku, sorry, ha? Ngayon ko nga lang naisip, e. Hayaan mo, from now on, lagi na tayong share.”

        Kinuha pa ni Ben ang kabilang pakpak ng itik at inilagay sa pinggan niya. Alam palibhasa nitong paborito niyang busisiin ang pakpak. Mauubos na nga niya ang isa.

        “Ito ba ang suhol mo sa iyong sarili para maalis ang iyong bad mood?” tanong ni Odette. “Mukhang effective. Good mood ka na uli ngayong umaga.”

        Nakangiti pa rin si Ben.

        “Natumbok ko na ang problema ko, e,” sagot nito.

        “So, ikukuwento mo na sa akin,” hamon ni Odette.

        Saglit na natigilan si Ben. Pagkatapos, parang bantulot na sumagot.

        “Simple lang naman, e,” sabi ng binata. “I realized na naging masyado yata akong uptight sa maraming bagay. Masyadong nagpatali sa mga tradisyon. At my age ngayon na  26 siguro naman ay may karapatan na akong medyo mag-loosen up. Be more relaxed. Maging medyo non-traditional. Ganoon lang.”

        “Talaga, ha?” sabi niya. “Aba, mabuti naman at na-realize mo ‘yan. Kaya ba hindi ka dumiretso sa opisina ngayong umaga? Dati, eight pa lang, pumapasok ka na, hindi ba?”

        “Well, as vice president and the son of the owner, siguro naman puwede akong maglakwatsa paminsan-minsan,” sagot ni Ben.

        “Dapat lang,” tango ni Odette. “Hindi sa kinukunsinti kitang maglakwatsa, pero masyado ka ngang naging workaholic in the past. Hindi naman makakasama sa kompanya kung magre-relax ka paminsan-minsan.”

        “Kaya mamayang hapon, aagahan ko rin ang pagsundo sa iyo,” pahayag ni Ben. “Tutulungan kita sa bookstore. Kung may kailangang ayusin sa bodega, ako na ang gagawa.”

        “E di trabaho rin iyon,” tanggi ni Odette. “Aalis ka nang maaga sa banko para doon naman magtrabaho sa bookstore. Hindi yata kita kayang suwelduhan, Mr. Vice President.”

        Natawa si Ben.

        “Basta darating ako nang maaga mamaya,” giit nito.

 

“KAYA darating daw siya rito nang alas-singko,” pagtatapos ni Odette sa pagkukuwento niya kay Lorraine.

        Dumaan na naman kasi si Lorraine sa book store nang hapong iyon. Mga alas kuwatro ‘y medya.

        “E di ba talaga namang uwian na nila sa bangko pagdating ng alas singko?” sagot ni Lorraine. “Sarado na nga ang bangko sa customer by three pm.”

        “Karamihan sa mga empleyado umuuwi by five,” sabi ni Odette. “Pero itong si Ben laging sumasabay sa mga nag-o-overtime. Kaya eksaktong six na niya ako sinusundo. Except for today nga.”

        “Ano naman kaya ang nangyari at bigla siyang nag-New Year’s resolution sa kalagitnaan ng Setyembre?” tanong ni Lorraine. “Hindi naman niya birthday this month, di ba?”

        “June ang birthday no’n,” sagot ni Odette. “Magkasunod nga lang halos kami. A-kinse ako, twenty five naman siya. Kung birthday blues itong nangyari sa kanya, huli na by three months.”

        “Well, at least maganda naman ang napagpasyahan niyang changes,” sabi ni Lorraine. “Baka nga mabawasan ang pagka-uptight niya. Hindi ka na magrereklamo na boring siya”

        Natawa si Odette.

        “Kung sabagay,” sang-ayon niya.

        Tumunog ang chimes sa may pinto ng book-store, kasabay ng pagpasok ni Ben.

        “Hello, ladies,” nakangiting bati nito sa kanila.

        “Speaking of the devil...” sabi ni Lorraine.

        “Aha! Pinagtitsismisan pala ninyo ako,” parang panunumbat ng binata habang papalapit sa kanila.

        “Naikuwento ko lang kay Lorraine na dinalhan mo ako ng adobong itik kaninang umaga,” defensive na paliwanag ni Odette. “At saka darating ka nang maaga ngayon.”

        “Well, here I am,” sabi ni Ben. “Tutuloy na ako sa stock room.”

        “Sasamahan na muna kita,” sabi ni Odette. “Sandali, ha, Lorraine?”

        “Sige lang,” sabi ni Lorraine. “Ako na muna dito in case may dumating na customer.”

        Magkasunod na tumuloy sa stockroom sina Odette at Ben. Nasa may likuran lang naman ng counter ang pintong papunta roon.

        “Actually, hindi naman masyadong mabigat ang mga ito, e,” sabi ng dalaga. “Kaya ko rin naman. But since you’re here, magpapatulong na rin ako sa pagbababa nitong mga nakaempake pang deliveries.”

        “Sige, sandali lang...” sagot ni Ben mula sa may likuran niya.

        Pag-ikot ni Odette, nakita niyang naghuhubad ng polo-barong ang binata.

        “Ano’ng ginagawa mo?” mabilis na tanong niya rito.

        Kampanteng tumingin sa kanya si Ben habang patuloy na hinuhubad ang pang-itaas.

        “Nagtatanggal ng polo-barong,” sagot nito. “Mainit, e. Naka-t-shirt naman ako sa loob, a. Bakit, ano ba sa akala mo – may balak akong mag-strip tease dito?”

        “Of course not,” mabilis uling sagot ni Odette. “Dapat kasi, nagbihis ka na muna bago tumuloy dito, e.”

        Natawa lang si Ben habang inilalapag sa katabing mesa ang barong.

        “O, alin na dito ang ibababa ko?” tanong nito.

        Hindi nagpahalata si Odette na nabalisa siya.

        “Itong mga nakasalansan,” sagot niya. “Pakibaba na lang para mabuksan ko at maisama sa display ng mga libro.”

        Anim na magkakapatong na kahon ang kaharap ni Ben. Halos kasintaas nito ang nasa pinakaitaas.

        Habang nakamasid si Odette ay ibinaba ni Ben ang mga kahon. Napagmasdan niya ang mga kilos nito. Ang paggalaw ng mga muscles  nitong nasasapnan lang ng manipis na puting camisa chino. Ang paggalaw ng muscles sa bisig nito.

        Noon lang napansin ni Odette na kahit hindi naman masyadong matangkad si Ben at hindi rin masyadong malaki ang kaha ay maganda pala ang proporsyon ng katawan ito. Siksik ang kalamnan. Well defined ang muscles. Fit and trim.

        Nang mapansin niya ang tinutungo ng sariling imahinasyon ay parang napahiya ang dalaga sa sarili. Bumaling siya sa mga kahong naibaba na ni Ben. Kunwa’y inaalam niya kung anu-ano ang mga iyon.

        Hindi niya napansin nang lumapit sa may likuran niya si Ben.

        Bakit naman kasi lumapit ito nang ganoon kalapit? At medyo yumuko rin yata. Pag-ikot tuloy niya ay tumama ang kanyang siko rito.

        “Aww!” sigaw ng binata.

        Nagulat si Odette.

        “Naku, sorry,” sabi niya.

        Nakita niyang sumandal si Ben sa katabing dingding, sapo ng dalawang palad ang mukha. Nakangiwi ito sa matinding sakit.

        Nataranta na si Odette.

        “Ben...?” sabi niya habang hangos na lumalapit dito. “Ben, saan kita tinamaan?”

        “Aaah... sa... sa ilong...” hirap na hirap pa ring sagot.

        “Naku, sorry...” ulit ng dalaga. “Teka... ano’ng gagawin ko? Ano’ng kailangan mo?”

        Narinig yata sila ni Lorraine dahil pumasok na rin ito sa stockroom.

        “Bakit?” tanong ni Lorraine. “Ano ‘yon?”

        “Nasiko ko si Ben sa ilong,” paliwanag ni Odette. “Malakas yata ang tama, e.”

        “Sandali, kukuha ako ng ice,” sabi ni Lorraine.

        Muli itong lumabas.

        Wala namang maisip gawin si Odette kundi ang haplus-haplusin si Ben sa braso.

        “Sorry talaga, ha?” paulit-ulit niyang sinasabi. “Sorry...”

        “O-okay lang ‘to,” sagot naman ng binata kahit hindi pa rin ito makadiretso ng tayo mula sa pagkakasandal sa dingding.

        Pagbalik ni Lorraine ay may dala na itong yelo na nakabalot sa malinis na basahan.

        “Ben, itong ice pack ang idikit mo riyan,” sabi ni Lorraine.

        Sumunod naman ang binata.

        Pero napadaing ito uli nang idikit ang yelo sa ilong.

        “Lorraine, dalhin na natin siya sa ospital,” sabi ni Odette.

        “Sige,” tango ni Lorraine. ‘I’ll drive.”

        “No,” iling ni Ben. “Just give me a minute. Okay lang ako. I can manage.”

        “Makakapagmaneho ka ba naman sa lagay mong iyan?” sabi ni Lorraine. “Ako na’ng maghahatid sa inyo ni Odette pagkagaling natin sa ospital. Iiwan mo na rito ang kotse mo.”

        Umiling uli si Ben.

        “I’ll be fine,” giit nito. “Palipasin na lang natin itong kirot.”

        “Pag hindi iyan humupa in fifteen minutes, ibig sabihin mas malala ang injuries mo,” sabi ni Odette. “Baka nabali ang nose bridge mo.”

        “So give me fifteen minutes,” sagot ni Ben.

        Napabuntonghininga si Odette.

        “Halika, maupo ka muna,” sabi niya.

        Inalalayan pa niya ito sa beywang palabas ng stockroom. Iniupo sa isa sa mga silyang katabi ng counter.

        “Kung nabali nga ang nose bridge mo, kailangang maoperahan ‘yan,” sabi ni Lorraine. “Kung hindi, magmumukha kang boxer na baluktot ang ilong.”

        “Hindi na baleng magmukha akong boxer, huwag lang akong matsismis na nagpa-noselift,” sagot ni Ben.

        “Nagbibiro ka pa,” saway ni Odette. “Tayo na nga sa ospital. Baka makasama pa itong pinatatagal-tagal natin, e. Delikado iyang nose injury, di ba?  Malapit na sa brain iyan.”

        “Humuhupa na ang sakit,” sagot ni Ben. “Palagay ko, nabugbog lang.”

        Para patunayan iyon ay ibinaba na nga nito ang hawak na ice pack.

        “Kaya ko nang mag-drive,” sabi pa ng binata. “Ako na ang maghahatid sa iyo, Odette. Salamat na lang sa offer, Lorraine.”

        “Sige, kung kaya mo na ba, e,” pagkikibit-balikat ni Lorraine.

        “Sigurado ka ba talaga?” pagdududa pa rin ni Odette.

        “Ako’ng nakakaalam sa nararamdaman ko,” sagot ni Ben. “Kaya ko na talaga.”

        “Kukunin ko muna ang polo mo,” sabi na lang ng dalaga.

        Pumasok uli siya sa stockroom para damputin ang polo barong na ipinatong ni Ben sa isang mesa. Pagkatapos, kinuha niya ang kanyang bag at lunch box mula sa ilalim ng counter.

        Pumasok naman si Ben sa comfort room para itapon sa lababo ang natirang ice cubes.

        “Akin na ‘yang basang basahan,” sabi ni Odette. “Palalabhan ko na rin sa bahay.”

        Nagpalitan sila. Kinuha naman ni Ben sa kanya ang polo-barong.

        “O, siya, mauuna na ako,” paalam ni Lorraine.

        “Thanks uli, Lorraine,” sabi ni Ben.

        “Mag-iingat ka na riyan kay Odette, ha?” biro ni Lorraine.

        “Oo nga, e,” sakay ng binata.

        “Sige, ganyan kayo,” sagot naman niyang nakalabi.

        Pinagtawanan lang siya ng dalawa.

        Nang nasa kotse na sila ni Ben, nag-aalalang nagmungkahi uli si Odette.

        “Dumaan kaya muna tayo sa ospital. Matingnan man lang iyang ilong mo para magkaroon tayo ng peace of mind.”

        “Huwag na sabi, e,” iling ni Ben. “Hindi na masakit. Medyo sore na lang. Kung may injury ito, mararamdaman ko. Don’t worry.”

        “Hay naku, ang tigas naman talaga ng ulo!” irap ng dalaga.

        “Bukas ko na itutuloy ‘yung ibang trabaho sa stockroom mo ha?” sabi ni Ben habang nagmamaneho na.

        “Sige, magpa-guilty ka pa,” sagot ni Odette. “Kaya ko na ‘yon. Mamaya kung ano na naman ang mangyari sa iyo.”

        Natawa si Ben.

        “It was an accident,” sabi nito. “Huwag ka nang ma-guilty.”

        “Paano namang hindi ako magi-guilty samantalang nakita kong nasaktan ka talaga,” sagot niya. “Namumutla ka na kanina, a. Natakot ako, baka akala mo. Hindi ko malaman kung ano’ng gagawin ko para maalis ‘yung pain. Mabuti nga’t naisip ni Lorraine ‘yung ice pack.”

        Sumulyap sa kanya si Ben.

        “Sana hinalikan mo ako,” sabi nito. “Siguradong makakalimutan ko ‘yung pain.”

        “Puro ka biro,” irap uli ni Odette.

        Pero nararamdaman niyang nagsisimula uli siyang mag-blush.

        Pagtigil ng kotse ni Ben sa harap ng bahay nila, bumaling si Odette sa binata.

        “Huwag ka nang bumaba,” sabi niya. “Umuwi ka na agad para makapagpahinga ka.”

        “Opo,” nakangiting sagot ng binata.

        Nag-aalala pa ring pinagmasdan ni Odette nang mabuti ang ilong na nasaktan niya.

        “Pag may naramdaman kang kakaiba, tumuloy ka agad sa ospital, ha?” dagdag pa niya. “Tawagan mo ako pag ganoon.”

        Wala sa sariling hinaplos pa niya si Ben sa pisngi.

        Parang naalimpungatan lang siya nang madikit ang kanyang palad sa pisngi nito.

        Bigla niyang binawi ang kanyang kamay. Sabay lipad ng tingin sa mga mata ni Ben.

        Nakatitig sa kanya ang binata.

        “Promise,” sagot nito.

        Napalunok si Odette.

        “Sige,” sabi niya habang nagmamadaling umiibis sa sasakyan. “Bye,” sabi niya at isinarang muli ang pinto ng kotse.

        At halos patakbo na siyang pumasok sa bahay.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)