Abakada ng Pag-ibig: Paula Chapter 5

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 5

MAHIMBING ang tulog ni Richard. Katulad ng dati, maaga siyang gumising. Agad na nag-workout.

        Inspirado ang binata. Parang may pinaghahandaang sports competition.

        May kinakaharap nga siyang laban. Pero mas masarap kaysa karaniwang sport. Mas ginaganahan siya sa paghahanda. Ang magiging premyo kasi kung sakali ay si Paula Montelibano.

        At nakakasiguro na siyang siya ang magwawagi. Paghihirapan nga lang niya nang kaunti. And he never retreats from a challenge.

        Nakita niya sa mga mata ng dalaga at naramdaman sa mga kilos nito na attracted ito sa kanya. Ayaw lang umamin.

        Ah, ito ang gustung-gustong mapagwagian ni Richard. Gusto niyang ipamukha kay Paula na anumang panlalait ang gawin nito sa kanyang pagiging isa raw male chauvinist ay babagsak din ito sa kanyang mga kamay. Katulad lang din ito ng ibang mga babae – hindi immune sa kanyang charms.

        Patutunayan niya kay Paula Montelibano na ang isang babaing tulad nito ay ipinanganak para sa lalaking tulad niya.

 

PAGGISING ni Paula, agad siyang nanaog sa komedor para sumabay sa pag-aalmusal ng pamilya.

        Lima silang nakapaligid sa parihabang mesa. Bukod kay Paula ay naroon ang Daddy nilang si Dr. Wilfredo Montelibano – hindi doktor ng medisina kundi abogadong may Doctor of Laws degree, na propesor sa UP College of Law. Ang Mommy nilang si Dra. Zenaida Montelibano, propesora rin sa UP na may Ph.D naman sa History at Philippine Studies. Ang sumunod kay Paula na si Shaira na isa na ring propesora sa unibersidad, may hawak namang dalawang Ph.D. sa larangan ng matematika at computer studies. Ang bunso sa tatlong magkakapatid – si Virginia o Via – nagtapos ng Hotel and Restaurant Management pero walang kasalukuyang trabaho’t siyang nag-aasikaso sa buong pamamahay.

        Sina Paula at Via lamang ang nakapambahay pa. Ang tatlong mga propesor na Montelibano ay nakagayak na para pumasok sa UP.

        “Ipapagising ka na sana namin kay Gingging,” salubong ni Zeny sa panganay na anak. “Napuyat ka yata sa pinuntahan mong party kagabi. Hindi na kita namalayan na dumating.”

        Humalik muna si Paula sa mga magulang bago sumagot habang papaupo na sa kanyang puwesto sa mesa.

        “Inabot nga ako ng pasado ala-una sa party ni Rica,” amin niya. “Nandoon kasi ‘yung kuya niyang allergic sa LGBTQ community. Ako ang natokang humarap.”

        “Mabuti hindi mo sinermunan,” nangingiting sabi ni Shaira.

        “Anong hindi?” sagot niya. “Naluto ‘kamo siya sa mga lecture ko. Teka nga, ayoko nang pagkunsumihan pa ang mga taong ganoon – kay-aga-aga, e. Hmm, ang bango nitong waffles, a. Ano na naman bang recipe ito?”

        Binalingan niya si Via na siyang laging nag-eeksperimento sa kusina.

        “Fresh aratiles ang halo niyan,” sagot nito. “Something new. And as usual, walang eggs or milk. Very low fat with no cholesterol.”

        “Matikman nga...” sabi niya habang inaabot ang serving plate.

        “Meron ba namang inihain si Via na hindi masarap?” sabi ni Willy bago ganadong sumubo mula sa sariling pinggan.

        “Kailan ba natin gagawan ng proper documentation itong mga recipes mo, Vi?” untag ni Shaira. “Sayang naman. Magandang book project ito. Very fresh ang mga ideas mo. Masasarap na, healthy pa. Iyan ang hinahanap ng mga tao ngayon.”

        “Naku, sinabi ko naman sa iyong hindi ko inililista ang mga recipes ko,” nakangiting iling ng may pagkamahiyaing si Via. “Hindi ako ganoon kung magluto. Laging spur of the moment lang. Kung ano ang maisipan kong paghalu-haluin, iyon na. Tantiyahan lang ang timpla. Nothing formal or measurable. At hindi pang-commercial use or for public consumption.”

        “Pero tama si Shaira,” pangungulit din ni Paula. “Sayang naman kung hindi ma-recognize itong talent mo. I’m sure, pagkakaguluhan ng mga nutritionist ang recipes mo dahil sa pagiging healthy ng mga ito. Magiging bestseller din ang cookbook mo sa mga nanay. Aba, you can make a career out of this.”

        “Hindi lang sa pagluluto,” dagdag ng Mommy nila. “Pati sa iba pang housekeeping ideas. Kita mo, diyan yumaman si Martha Stewart sa US. Homemaking and cooking tips. Dito sa atin, may mga popular TV programs at magazines na iyan din ang focus. Puwedeng-puwede kang makipagsabayan, Via. Show your creativity.”

        “Saka na ‘yan,” nakangiti pa ring sagot ni Via. “Kainin na muna ninyo itong waffles habang mainit. At saka baka ma-late na kayo sa pagpasok.”

        “Oo nga pala,” sabi ng Daddy nila. “May meeting pa ako with the dean.”

        Agad na bumalik sa pagkain ang atensiyon ng tatlong papasok sa UP.

        Ngingiti-ngiti si Paula. Relaxed lang siyang tulad ni Via. Nasa likod-bahay lang kasi ang kanyang studio.

        “Okey ka ring mag-change topic, ano?”   pabulong na kantiyaw niya sa kapatid nang tumayo siya para kumuha ng kape sa coffee percolator.

        Tinawanan lang siya nito.

        Matagal nang laging napagdidiskitahan ng pamilya ang bunsong si Via dahil nga kung ikukumpara sa kanila ay ito ang walang ginagawa kundi ang magbutingting ng kung anu-ano sa kanilang pamamahay.

        Nakapagtapos ang dalaga ng Hotel and Restaurant Administration sa UP pero hindi nakatagal sa tatlong trabahong pinasukan pagka-graduate. Lagi itong umaalma sa mga tinatawag nitong sobrang komersyalisasyon ng pagpapalakad sa mga pinagtrabahuhang hotel.

        Ngayo’y in between jobs na naman ang dalaga. Ang pinagkakaabalahan ay ang pagluluto para sa kanila at pag-aayos sa pamamahay.

        Kunsabagay, naiintindihan ni Paula ang kapatid. Pareho palibhasa silang naiiba sa kanilang mga kapamilya.

        Katulad ni Via ay wala rin siyang Ph.D o kahit M.A. degree man lamang. Simpleng AB Fine Arts ang tinapos niya. At sa halip na magpaempleyo sa mga advertising agencies o iba pang mga kompanyang nangangailangan ng in-house artist, heto siya ngayon – isang freelance artist.

        Ang ipinagmamalaki naman niya’y matagumpay siya sa kanyang piniling larangan. Nagtamo na rin siya ng maraming karangalan – iba’t ibang awards sa pagkilala ng mga kritiko bukod pa sa pampinansiyal na tagumpay.

        At iyon din sana ang gusto niyang makamtan ni Via sa sarili nitong paraan.

        Pero hindi na bale. Hindi niya panghihimasukan ang buhay nito nang higit sa nararapat. Hanggang panaka-nakang mga suhestiyon lang ang kanyang ginagawa.

        Katulad ng iba pang miyembro ng pamilya Montelibano, naniniwala si Paula sa freedom of choice ng indibidwal. Isa ito sa mga prinsipyong ipinamulat sa kanila ng kanilang mga magulang mula pa pagkabata.

        Kaya nga hindi naman hinahanapan ng mag-asawang Montelibano ng post-graduate degrees sina Paula at Via. At maging sa pagpili ng kanilang undergraduate courses ay binigyan sila ng mga ito ng ganap na kalayaan.

        Sa katunayan, full support ang ibinibigay ng mga ito sa kanyang pagiging isang artist. Bawat opening night ng kanyang mga exhibit ay in full attendance ang kanyang mga magulang at kapatid.

        Kaya rin hindi kataka-taka ang pagiging di-tradisyunal ng pangkabuuang pananaw ni Paula sa maraming bagay. Ang kanyang pagiging feminist. Ang kanyang full support sa LGBTQ rights movement.

        Bahagi na iyon ng kanyang mismong pagkatao.

 

NANG makapag-almusal ang mag-anak ay naghiwa-hiwalay na ang mga Montelibano.

        Kahit pare-parehong papasok sa UP, may kanya-kanyang sasakyan si Shaira at ang mag-asawang Willy at Zeny. Madalas kasing may may kanya-kanya ring appointments ang mga ito na mahirap pagtugma-tugmain.

        Si Via, tumuloy na sa garden para magbusisi sa mga halaman.

        Si Paula naman ay nagtungo na sa kanyang studio.

        Nasa pinakalikuran iyon ng kanilang nine hundred square meters na bakuran. Isang maliit na sementadong istruktura na may sukat na higit-kumulang sa thirty square meters. One room affair na may sariling CR.

        Natatabingan iyon ng ilang puno mula sa bahay. May sariling daan patungo sa gate.

        Kadalasan, kapag may binubuong proyekto ang dalaga, halos doon na siya tumitira sa studio. Walang puwedeng umistorbo sa kanya. Wala siyang cellphone. Nagbabaon na lang siya ng pagkain at inumin. Mayroon naman siya roong mini-ref at microwave oven.

        Pero ngayong umaga, dala-dala pa ni Paula ang kanyang cellphone. Okey lang na tumanggap siya ng tawag. Maglilinis lang naman kasi siya ng studio.

        Rest period niya ito. Wala pang nakasalang na bagong trabaho palibhasa’y mayroon siyang tumatakbong exhibit. Naroon ang lahat ng kanyang mga pinakahuling obra.

        Tahasang pagsisinungaling iyong sinabi niya kay Richard na may mga nakapila na siyang trabaho. Ang totoo niyon, sinisiguro niyang tapos muna ang lahat ng kanyang commissioned work bago pa man niya simulan ang kanyang mga obrang pang-exhibit. At tumatanggap lang siya uli ng mga bagong assignment pagkatapos ng bawat show. Kaya nga nag-uunahan ang mga lumalapit sa kanila ni Moncie tuwing last day ng kanyang bawat exhibit.

        Nagsisimula pa lang si Paula sa paglilinis sa kanyang studio nang tumunog ang kanyang cellphone.

        Si Moncie.

        “May tumawag sa akin ngayun-ngayon lang,” sabi nito. “Gustong magpagawa ng original sculpture na pang-trophy. Para daw sa hall of fame awardee sa sports competition ng kompanya nila. Ordinarily, pagsasabihan kong tumawag na lang uli after your show. Pero naaalala ko ‘yung tungkol kay Richard. Baka ‘kako gusto mong tanggapin na itong assignment na ito para makasiguro tayong may nakasalang ka na ngang trabaho. May maipapakita tayo sa kanya na proof na hindi mo nga matatanggap ang ipinapa-commission niya.”

        “Oo nga, ano,” sang-ayon ng dalaga. “At least, hindi na tayo uli magsisinungaling. Sige. Payag ako.”

        “Magre-return call ako doon sa tumawag,” sabi ni Moncie. “I’ll let you know the details afterwards.

 

ALA-UNA ng hapon nang sumunod na araw ay naroon na si Paula sa bahay ni Moncie. Makikipagpirmahan na siya sa representative ng United Group of Companies – ang nagpapagawa ng original sports trophy.

        Laking gulat ng magkaibigan nang dumating si Richard Romero.

        Na-conscious si Paula. Palibhasa’y babae ang kausap ni Moncie sa telepono kahapon  at ang babaing iyon ang dapat na ka-meeting niya ngayon, hindi siya nangiming magsuot ng tube top at stretch capri pants.

        Kung alam lang niyang darating din ang lalaking ito ay hindi na sana siya nagsuot ng gano’n ka-daring na outfit. Dalang-dala na siya sa maiinit na titig ni Richard noong isang gabi. Iyong mga tinging parang nakakapaso.

        “This is a surprise,” sabi ni Moncie sa binata. “What can I do for you?”

        “May appointment ako sa inyo ni Paula,” nakangiting sagot ng binata. “I’m here to sign the contract. I was told, pirma na lang ang kailangan. You’ve ironed out all the details over the phone.”

        “Anong contract?” pagtataka ni Paula.

        “’Yung trophy para sa United Group of Companies,” nakangiti pa ring tugon ni Richard.

        Napatingin si Paula kay Moncie. Nagtatanong ang mga mata.

        Namutla naman ang best friend niya.

        “P-pero ano’ng kinalaman mo sa United?” tanong nito. “Hindi naman iyon pag-aari ng Romero Estates. Tinanong ko iyong kausap ko. If she lied to me, null and void iyong mga napagkasunduan namin.”

        “Hindi naman talaga namin pag-aari ang United Group of Companies,” sagot ni Richard. “I just happen to be a consultant in that company. Nagkataon ding ako ang consistent over-all champion sa annual sports competition nila for the past five years. So this year, they are awarding me a cash prize. Sabi ko sa kanila kahapon, instead of cash, I prefer an original sculpture by Paula Montelibano. And they were kind enough to arrange it.”

        “E bakit ikaw ang pipirma ng kontrata?” hamon ni Paula. “Sila pala dapat ang kausap namin.”

        “May dala akong authorization mula sa kanila,” sagot ng binata. “I have full control over everything. Ang napag-usapan kahapon, United ang pipili ng modelo. Well, I’m the model.”

        Tumaas ang kilay ni Paula.

        “Ibang klase ka rin, ano?” sabi niya. “Gusto mo, ang tatanggapin mong trophy, sarili mo ring nude sculpture.”
        “Kung gawa naman ni Paula Montelibano, I would consider it a great honor,” walang kakurap-kurap na pahayag ni Richard.

        Muling nagkatinginan sina Paula at Moncie.

        Parang nanunumbat ang tingin ni Paula. Nagkibit-balikat naman si Moncie.

        “Tatanggihan mo ba uli ako?” diretsahang tanong ni Richard sa dalaga.

        Huling-huli na sila. Bistado na nitong nagdahilan lang siya noong isang gabi.

        Para maitago ang pagkapahiya, nagkibit-balikat na rin si Paula. Sinadya niyang anghangan ang kanyang pananalita.

        “Kung talaga bang gusto mong i-showcase ang iyong katawan, pagbibigyan na kita,” kunwa’y balewalang sagot niya. “Sayang naman kasi ang lahat ng efforts mo. Kung kani-kanino mo pa idinaan.”

        Ngumiti lang ang binata.

        “It’s worth it,” sagot nito.

        “So, magpipirmahan na kayo?” parang hindi makapaniwalang tanong ni Moncie.

        “Para matapos na ito,” tugon ni Paula. “And I want to start working on it right away. The sooner I finish this job, the better.”

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)