Abakada ng Pag-ibig: Queenie Chapter 4

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 4

NAKASANAYAN na ni Joed ang magbuhos ng sama ng loob sa bakal. Ang gym ang kanyang palagiang sanctuary sa tuwing may bumabagabag sa kanyang isip at damdamin. At nitong nakaraang mga taon ay hindi siya nawawalan ng ganoong mga emosyonal na bagahe. Kaya nga gumanda nang husto ang kanyang pangangatawan sa araw-araw na pagbubuhat ng bakal sa gym.

        May sariling gym ang condominium building na tinitirhan niya sa New York. Kung minsan ay hindi lang tuwing umaga siya naroon. May panahong naroon pa uli siya sa mga gabing hindi siya makatulog.

        Limang taon iyon. Limang taon siyang nanirahan sa New York. Na naghihirap ang loob.

        Umalis siya sa Pilipinas pagkamatay ng kanyang Mama. Pagkatapos na maiuwi ang bangkay nito mula sa San Francisco at mailibing sa kanilang family mausoleum dito, siya naman ang lumipad patungong Estados Unidos.

        Kapagtatapos lang niya noon ng Business Administration sa UP.

        Hanggang ngayon ay hindi pa niya maintindihan at hindi niya matanggap ang nangyari. Kung bakit inilihim sa kanya ng kanyang Papa ang sakit ng kanyang Mama. Kung bakit mag-isa ang kanyang Mama na naghirap sa San Francisco habang silang mag-ama’y nasa Pilipinas. Kung bakit nalagutan na lamang ng hininga ang kanyang Mama nang hindi man lang niya nalalaman – at bangkay na ito nang iuwi sa kanila.

        Ang sabi lang sa kanya ng kanyang Papa, “She wanted it that way.”

        Paano niya mapapaniwalaan iyon? Natural ba para sa isang asawa’t ina ang lumayo sa sariling pamilya sa mismong panahong tinaningan na ang buhay nito dahil sa cancer?

        Masakit para sa kanya dahil mula pagkabata’y kakaunti na nga lang mga panahong nakasama niya ang kanyang Mama.

        Mula nang magkaisip si Joed, lagi na lang siyang sabik na sabik sa kanyang Mama. Para itong diyosa na kanyang sinasamba at laging inaasam na makasama.

        Ang ganda-ganda nga naman ni Aurora Del Oro. Mala-diyosa ang ganda. Kahit sa hanay ng mga pinakakilalang mga socialites sa Manila ay angat ang kagandahan nito’t personalidad. Lagi itong ayos na ayos. Laging kabilang sa Manila’s Best Dressed Ladies. Laging naaadornohan ng pinakamamahalin at pinakamagagandang mga alahas mula sa Del Oro Jewelers.

        Naaalala pa ni Joed na laging kaybangu-bango ng kanyang Mama. Sa tuwina’y iba’t-ibang mamahaling mga pabango ang gamit nito.

        Kilala rin si Aurora sa napaka-outgoing nitong personalidad. Ang sabi nga’y lagi itong life of every party. Sinusundan ng lahat ang mataginting nitong halakhak.

        At naaalala ni Joed na kahit bibihira lang silang magkasamang mag-ina, kapag nagkakasama naman sila’y laging kaysaya-saya.

        Outrageous nga kung minsan ang kanyang Mama. Kapag may naisipang gawin ay basta na lang gagawin.

Katulad noong halos malunod ang kanilang lawn nang maisipan nitong makipag-water-fight sa kanya na gamit ang kanilang mga garden hose.

O noong sinabayan siya nito sa pagpipinta ng mukha at pagsuot ng costume isang Halloween, at namasyal pa man din sila sa Makati nang ganoon ang ayos.

        Puro masasaya ang kanyang alaala sa kanyang Mama, kahit kakaunti lamang. Kaya rin naman napakahalaga sa kanya ng mga alaalang iyon. At kaya takaw na takaw siyang madagdagan pa ang mga pagkakataong iyon kahit noong binata na siya’t nag-aaral na sa UP.

        Pero habang lumalaki siya, napansin din niyang padalang nang padalang ang pagkakasama nilang mag-ina. Mas madalas na nasa States si Aurora. Siguradong nasa Pilipinas lamang tuwing Pasko at birthday niya. Suwerte na kung mas madalas pa roon. Suwerte rin kung magtatagal nang higit sa isang buwan.

        Kapag naman narito, lagi ring wala sa bahay. Laging abala sa mga social functions.

        Noong nasa college na siya, mas madalas ay sa overseas calls na lang sila nagkakabalitaan. Nagkakalambingan.

        Hindi niya matanggap na sa mga panahong iyon ay may sakit na pala ang kanyang Mama.

        Kung hindi nito masabi sa kanya ang totoo, sana’y binalikat na lamang ng kanyang Papa ang pagtatapat sa kanya. Hindi ba’t iyon naman talaga ang laging papel ng kanyang Papa sa buhay niya mula’t sapul? Ang maging seryoso sa lahat ng bagay?

        Kabaligtaran ito ng kanyang Mama. Lagi nga silang magkasama at umaalis lang ito para mag-opisina sa katabi rin ng kanilang bahay, pero hindi masayang kasama ang kanyang Papa.

        Ang naaalala niya ay ito ang laging nakaantabay sa kanyang pagkain. Sumusubaybay kung kumakain siya nang tama – may gulay at prutas liban sa karne o manok o isda. Kung umiinom siya ng gatas at vitamins. Kung sinusunod niya ang kanyang Yaya Maura.

        Habang kumakain pa sila, lagi itong nagle-lecture tungkol sa kung anu-ano. Laging may itinuturo. Laging may ipinapaalala. Laging may pangaral.

        Gabi-gabi, sinasabayan siya nito sa pagdarasal bago matulog. Linggu-linggo ay isinasama sa pagsisimba.

        Buwan-buwan, ito ang nagdadala sa kanya sa pediatrician. Ganoon din kapag nagkakasakit siya. Pinapatulog pa nga siya sa master’s bedroom kapag matindi ang kanyang sakit at wala roon ang kanyang Mama.

        Noong maliit pa siya, ito ang sumusubaybay sa kanyang pag-aaral. Sa paggawa niya ng homework at mga school projects. Nang lumaon ay ikinuha na siya nito ng tutor. Pero lagi pa ring mino-monitor ang kanyang grades.

        Disciplinarian ang kanyang Papa. Kahit kaisa-isa siyang anak ay walang pinalalampas na pagkakamali niya. Hindi man siya pinapalo noon ay laging may katapat na kaparusahan ang bawat kasalanan. Maaaring pagbawalan siyang manood ng TV o maglaro sa kanyang mga paboritong laruan nang ilang araw, depende sa tindi ng kanyang pagkakasala.

        Noong binata na siya, grounded naman siya kapag may nagawang hindi dapat. Hindi puwedeng lumabas sa kasunod na weekend.

        Kunsabagay, naipaunawa naman sa kanya ng kanyang Papa ang dahilan para sa lahat ng iyon. Alam niyang para rin iyon sa kanyang kapakanan. At wala siyang hinanakit tungkol sa mga bagay na iyon.

        Ang hinanakit niya kay Don Jose ay kaugnay lang ng pagkamatay ng kanyang Mama.

        Wala siyang ibang sinisisi kung bakit hindi niya nakasama’t naalagaan ang kanyang Mama sa mga huling taon, buwan at araw ng buhay nito. Kung bakit hindi man lang niya nakausap ang kanyang Mama bago ito binawian ng buhay.

        Ang huli nilang pag-uusap na mag-ina ay tatlong buwan bago ito namatay.

        Hindi niya maintindihan kung bakit kinailangang maging ganoon. Hindi niya yata mapapatawad ang kanyang Papa dahil hinayaan nitong mangyari ang ganoon.

        Kaya lumayo siya.

        Kayang-kaya naman niyang magsarili. Noong namatay ang kanyang Lolo’t Lola ay may iniwang mana para sa kanya. Sobra-sobra para ikabuhay niya kahit hindi na siya magtrabaho habambuhay.

        Nag-aral siya ng gemology sa New York. Nag-travel para mapalawak pa ang kanyang kaalaman sa field na iyon. Pagkatapos ay nagbalik din siya sa New York at nagtrabaho sa isang museum. Ancient jewelry naman ang kanyang hinawakan.

        Wala na nga sana siyang balak na magbalik pa sa Pilipinas. Tinikis na niya ang mga tawag, email at sulat ng kanyang Papa, maging ang mga pag-anyaya nitong panghawakan na niya ang Del Oro Jewelers.

        Kung maging jeweler man siya na tulad ng kanyang mga ninuno, balak niya’y sa sarili na niyang itatatag na kompanya.

        Pero ewan kung bakit iba ang naging epekto sa kanya ng balitang may kinalolokohan daw na batambatang jewelry designer si Don Jose Del Oro. Napikon agad siya.

        Sabi niya sa kanyang sarili, responsibilidad lang kasi niyang bantayan na hindi mawaldas sa kung sinong golddigger ang kayamanang iniwan ng kanyang mga ninuno, na ang kalakhan ay nasa kamay pa rin ng kanyang Papa. Iyon lang.

        Kinumbinsi niya ang kanyang sarili na iyon lang ang dahilan kung bakit siya kumuha ng indefinite leave sa kanyang trabaho sa New York para ora-oradang umuwi sa Manila – at para makahabol sa ipinangangalandakang Diamond Gala Night ng Del Oro Jewelers.

        Hindi niya akalaing mas masalimuot pa pala ang makakaharap niyang sitwasyon.

        At tulad nang dati, tinakasan uli niya ang hindi na niya maharap na komplikasyon. Nauna na siyang umuwi sa mansiyon kagabi. Mabuti nga’t sa mansiyon lang. Hindi sa New York.

        Nakapagpasiya na siya. Dito na muna siya sa Pilipinas. Puwede naman niyang patagalin nang hanggang six months ang kanyang leave. Sapat na siguro ang panahong iyon para mahimay niya ang lahat ng kanyang mga problema dito.

        Nahirapan siyang makatulog kagabi. Liban pa sa jet lag ay talagang gulung-gulo ang isip niya. Kayraming nagsulputang mga ideya at emosyon na ngayon lang nangahas na lumitaw sa kanyang consciousness.

        Una, iyong kabig ng kanyang emosyon sa kanyang Papa. Iyong selos na kanyang nadama nang makita niyang may iba itong pinag-uukulan ng atensyon at tiwala.

        Sa loob pala ng limang taon ay na-miss niya nang husto ang kanyang Papa. Kahit hindi naman niya noon itinuturing na masaya ang mga panahong magkasama sila.

        At mas mahirap pala iyong malaman mong mahal mo pa rin ang taong nagbigay sa iyo ng malalim na sama ng loob na hanggang ngayo’y nagnanaknak pa rin sa iyong buong pagkatao. Mas masakit.

        “Why did you do that to me, Papa?” sumbat pa rin ng puso niya. “And why are you doing this to me now?”

        Pakiramdam niya’y parang ipinamumukha pa nito sa kanya ngayon ang protégé na si Queenie Estrella.

        Hindi na siguro siya kailangan nito dahil may bago nang nag-aakyat ng malaking suwerte sa Del Oro Jewelers.

        Sa kabilang banda, ibang usapin din naman itong si Queenie Estrella.

        Hindi na nga niya ito puwedeng paratangan ngayon na golddigger. Ito pa nga ang maituturing na goldmine ng kanilang kumpanya.

        Pero masama pa rin ang loob niya sa dalaga. Paano’y nakuha nga nito nang buung-buo ang loob ng kanyang Papa. Nagseselos siya dahil kaydali nitong napunan ang iniwan niyang kawalan sa buhay ng kanyang ama.

        At hindi lang iyon.

        Nagseselos din siya sa pagtinging iniuukol ni Queenie kay Don Jose.

        Maaaring napakalaki nga ng agwat ng edad ng dalawa, pero sa nakita niya kahapon ay puwede na siyang maniwalang posible ngang ma-in love ang dalaga sa kanyang Papa. Halatang-halata ang pag-idolize nito sa matandang lalaki. At naramdaman niyang seryoso ito nang ipamukha sa kanyang “Your father is a much better man than you are, Mr. Joed Del Oro.”

        Sa pananalita pa nito’y para na ring sinabing hindi siya gentleman at hindi man lang maituturing na human being. Mataray talaga. Matindi. At ganoon kababa ang tingin sa kanya.

        Napakasuwerte naman ng kanyang Papa para makuha ang admirasyon ng isang tulad ni Queenie Estrella.

        Pagkaganda-gandang babae. Mas maganda pa sa kanyang Mama noong kabataan nito. May pambihirang talent. At may kakaibang tapang at strength of character.

        Totoo, malakas ang tama sa kanya ni Queenie Estrella. Paano ngayon kung may tunay nga itong relasyon sa kanyang Papa?

        Nag-umaga na lang ay hindi pa malaman ni Joed kung ano ang isasagot sa sariling mga katanungan. Kaya bago pa man bumangon ang kanyang Papa ay umalis na siya ng bahay para maghanap ng pinakamalapit na bukas na gym.

        Dito siya ngayon nagbubuhos ng lahat ng kanyang frustrations.

        Pero may hangganan din ang kaya niyang gawin sa bakal, o sa treadmill pagkatapos niyon. Hindi niya puwedeng itulak pa ang kanyang katawan nang lagpas sa hangganan ng kaya nitong ibigay.

        Kaya bago mag-alas-dose ng tanghali ay pabalik na si Joed sa mansiyon.

        Wala siyang magagawa. Kailangan na niyang harapin ang reyalidad. 

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)